Moetjes en magjes

De voorbije 4 jaar was ik voorzitster van een vereniging. Ik zat al langer in het bestuur en toen de vorige voorzitster vertrok, nam ik de fakkel van haar over. Een beetje omdat niemand anders het wou doen, maar ik had er ook wel zin in. Ik begon er aan met veel enthousiasme, maar na een aantal jaar had ik het wel gehad. Ik wil de dingen namelijk goed doen. En als voorzitster voelde ik een bepaalde verantwoordelijkheid. Ik moest bij alle activiteiten zijn, ik moest de vergadering voorbereiden, ik moest ons vertegenwoordigen op andere plaatsen, ik moest zorgen dat alle praktische zaken werden geregeld en ik moest zorgen dat de andere bestuursleden hun taak deden. Heel veel moetjes dus. Of andere mensen ook vonden of ik dat moest doen, dat laat ik in het midden, maar ikzelf vond wel dat dat allemaal aan mij was. En dan is de fun er na een tijdje wel af.

Vorige zomer al besloot ik dat het mijn laatste werkjaar zou zijn aan het hoofd. Maar mensen die me kennen, vroegen zich wel eens af of het echt zo zou zijn. Of ik echt die verantwoordelijkheid zou kunnen loslaten en voet bij stuk zou houden om te stoppen, ook al was er niemand die het van mij zou willen overnemen. Maar ik heb doorgezet. En nu staat er iemand anders aan het roer.

Ik zit nog wel in het bestuur (die grens stellen was toch nog een brug te ver), maar ik merk nu al dat al die moetjes, magjes geworden zijn. Want ik doe nog heel wat dingen: rondbellen, uitnodigingen maken, de website in de gaten te houden. Maar de verantwoordelijkheid ligt niet meer bij mij. Nu kan ik kiezen om te zeggen dat ik dat wel wil doen, zonder dat een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik dat moet doen omdat het nu eenmaal bij mijn functie hoort. En ik voel me er een heel stuk beter bij.