De schande van ‘Ik weet het niet’

Een paar dagen geleden stapte er iemand binnen op kantoor met een vraag. Dat mag uiteraard, we zijn adviseurs dus we proberen mensen zo goed mogelijk te helpen. Mevrouw had een eerder juridische vraag over een specifiek onderwerp. Ze legde mij de vraag voor… en ik moest het antwoord schuldig blijven. Het ging immers over iets dat totaal niet mijn expertise is. Ik vertelde dit ook zo aan de klant. Die reageerde met totale verontwaardiging. Zelfs toen ik perfect kon doorverwijzen naar de instantie die haar wel met haar vraag kon helpen, kon ze maar niet vatten dat ik dit zelf niet wist. Gevolgd door: ‘Dus als we hier een vraag stellen, dan hebben jullie daar nooit een antwoord op?’. Alsof dat de enige juiste conclusie kon zijn van ons korte gesprek.

Wat is er toch mis met mensen? Ze moeten ‘hier en nu’ geholpen worden en er is geen ruimte voor twijfel of feilbaarheid. Volgens mij hadden ze nog liever gehad dat ik iets had verzonnen, zodat ze toch dadelijk een antwoord hadden in plaats van nog een telefoontje te moeten doen. En dat was dan nog niet genoeg, ze moesten mij ook nog verwijten dat ik helemaal niks weet. Ik weet echter heel veel, over mijn eigen vakgebied en zelfs nog daarbuiten. Natrappen was dus niet nodig.

Kunnen we misschien afspreken dat we mensen allemaal een beetje ruimte geven om zich kwetsbaar op te stellen, hen niet af te rekenen op dat ene ding dat ze niet weten en te geloven in de 1000 dingen die ze wel weten en dankbaar te zijn dat je toch tenminste op de juiste weg gezet bent, ook al moet je op die weg een stap extra zetten. ‘Ik weet het niet’ is geen schande. ‘Ik weet het niet’ is menselijk.