Ik mailde dit weekend een logopediste om een afspraak te maken. Iemand die me kan helpen met stemtechnieken omdat ik na lang babbelen bij de infosessies die ik geef al eens last heb van mijn stem. Omdat ik zelf niet zo goed weet hoe ik dat kan oplossen, zoek ik iemand om me daarin te coachen. In het verleden deed ik dat al voor andere dingen ook. Maar door daar even bij stil te staan, begon ik me af te vragen of dat nu eigenlijk iets goed of slecht is?
Ik vind mezelf best een vrijgevochten persoon. Ik kan mijn eigen boontjes doppen en probeer goed mijn eigen plan te trekken. Maar ik heb ook al veel hulp gevraagd in mijn leven. Eén van de eerste coaches was een diëtiste, om wat kilootjes kwijt te geraken. Lang ben ik niet geweest, of toch niet meer dat ik me kan herinneren. Daarna volgde een psychologe om me uit mijn depressie te helpen. Er was ook een loopbaanbegeleider, in de tijd dat ik in interimjobs belandde en niet goed wist waar ik terecht wou komen. Met mijn partner ging ik een tijdje naar de relatietherapeut om iets scheef toch terug wat rechter te krijgen. Ik kreeg ook eens een sessie van een stijlconsulente cadeau die mijn kleerkast onder de loep kwam nemen. En toen ik het moeilijk had kwam er ook nog een lifecoach aan te pas.
Op zich is dat helemaal ok. Maar soms heb ik toch de indruk dat er nog een taboe op rust. Het is met enige schroom dat ik bovenstaande lijstje typte, want het lijkt zo veel. En dan vraag ik me wel eens af of ik nu helemaal niks alleen kan. Is het wel normaal dat ik voor zowel loopbaan, relatie als gelukkig zijn iemand anders nodig heb om me mee te helpen? Andere mensen lijken dat wel gewoon zelf te kunnen en ik niet. Wat is er dan mis met mij? Uiteraard kan ik vaak ook de meerwaarde zien van die hulp. Van al die coaches heb ik wel iets geleerd dat ik kon meenemen naar later en een aantal dingen pas ik nu nog steeds toe. En voor een groot stuk ben ik in mijn job zelf ook coach, voor mensen ook hulp nodig hebben omdat ze een zaak willen beginnen. Je gaat me dus zeker niet tegen coaches horen pleiten. Maar stilletjes hoop ik wel dat ik het in mijn eigen leven nu zelf kan. Met ondersteuning van de familie en vrienden natuurlijk. Want helemaal alleen, dat kan niemand.
levelieze.com 
Ik vind het net straf dat je het niet alleen inziet dat je hulp nodig hebt, maar die dan ook effectief zoekt. Moest er niet zo’n taboe op rusten (algemeen, maar ook in mijn familie en in mijn eigen hoofd), zou ik dat misschien sneller gedaan hebben en nu niet zo hard worstelen om terug aan het werk te kunnen. Helemaal niets raars of hulpeloos aan dus! Wat mij betreft getuigt het gewoon van veel zelfkennis en gezond verstand.
LikeGeliked door 1 persoon
Hulp vragen is geen schande. Ik ben heel blij dat ik op een paar cruciale momenten in mijn leven een helpende hand heb gehad van ‘vakmensen’. Ik wens je heel veel succes bij alles wat je nog gaat doen!
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad, dat is geen schande. Sluit vrijgevochten zijn uit dat je niet af en toe hulp zou mogen vragen? Ik zou denken van niet. Het is uiteindelijk aan jou om met de wijsheden en inzichten van een ervaren coach te doen wat je zelf wil. Dito hier trouwens, heel blij dat ook ik in het verleden naar de professionele helpende hand heb gegrepen.
LikeGeliked door 1 persoon