Paniek

Als mij nieuwe dingen worden voorgesteld of gevraagd, dan durf ik al eens hevig reageren. Mijn reactie durft al eens zijn dat ik dat er niet allemaal wil bij nemen of dat dat toch mijn taak niet is of dat we dat eerst eens moeten uitzoeken. Waarschijnlijk komt het dan bij andere over alsof ik geen moeite wil doen voor iets nieuws of iets extra, maar eigenlijk zit er iets heel anders achter.

Want het eerste gevoel dat ik vaak heb als zo’n vraag komt is een gevoel van grote paniek. In mijn privéleven valt dat nogal mee, omdat daar niet zoveel dingen op mijn pad komen die dat gevoel oproepen, maar op het werk gebeurt het wel eens. Dat een collega vraagt of ik verantwoordelijkheid wil nemen voor iets bepaald en als dat iets nieuw is, dan heb ik altijd schrik. Want mijn eerste idee is vaak dat ik dat niet ga kunnen, maar tegelijk durf ik dat eigenlijk niet zo goed toe te geven. Resultaat: een verkeerde reactie van mijn kant om niet dadelijk te moeten zeggen dat ik het niet zo zie zitten maar ook geen gezichtsverlies moet lijden.

Nu is dat gezichtsverlies lijden uiteraard iets dat ik zo aanvoel en niet iets wat mijn collega’s mij ooit al aangepraat hebben. Want er is totaal niets mis met durven toegeven dat je het niet zo goed weet aan te pakken. Maar ik voel me daar echt onzeker over. En dus is het voor mij echt een uitdaging om hardop te zeggen dat ik dingen wel wil doen maar er toch wel wat hulp bij zou willen. Soms lukt het al, maar vaak is het toch nog makkelijker om hevig te reageren met drukte. Ik herken het zelfs al bij mezelf als het gebeurt, maar het blijft voorlopig nog sterker dan mezelf. En ook al lijk ik dan vanbuiten de koele kikker, vanbinnen broeit behoorlijk wat. En eigenlijk zou het nog beter andersom zijn, want dan kan ik er tenminste nog iets van leren. Maar durven leren is ook een leerproces.