‘Als we op ons 30 nog allebei alleen zijn, dan trouwen we gewoon met elkaar’. Het wordt wel eens gezegd in films, er was een aflevering van Friends die er om draaide en het werd in mijn omgeving vroeger ook wel eens gezegd. Niet dat het ooit gemeend wordt door iemand, maar het wordt dus wel vaker gezegd. Niemand denkt er dan echter serieus over na denk ik, want het is een back up plan. En eentje waar je dan van denkt dat het nooit nodig zal zijn.
Het geeft toch maar aan dat veel mensen zelfs als tiener al denken dat ongebonden zijn op je 30e iets is dat je moet proberen te vermijden. Dat dat iets verschrikkelijk is en dat als je het toch zou moeten meemaken, je iemand achter de hand zou moeten hebben om toch maar van de straat te geraken.
En ik ken dat gevoel. Want ik wou op mijn 30e ook gesetteld zijn. Maar dat is niet gelukt. En nu komt de 35 in het zicht, dus nu wordt het nog verschrikkelijker. En dan heb ik nog niet eens een back up plan in de pijplijn (noch een man, nog een andere richting om uit te gaan). Ik weet dat dat getal niks zegt, maar toch heb ik het er moeilijk mee. 35 lijkt een mentale grens waarop eens mens toch wel eens heel erg in vraag moet stellen of je de droom om een gezin te stichten niet stilaan moet beginnen opbergen omwille van je leeftijd. Nog 7 maanden en dan is er die grens. Er kan nog veel gebeuren op die 7 maanden en stiekem hoop ik dat ook. Want ik ben er anders nog niet klaar voor, zo zonder back up plan.
levelieze.com 
Er zijn ook niet-conventionele back up plannen. Is een bewust alleenstaande moeder worden een optie? Voor het geval je kinderwens sterker is dan de wens op een partner? In mijn omgeving is zo vorig jaar iemands kinderwens vervuld…
LikeLike
Voorlopig is die wens er bij mij niet (maar zeg nooit nooit). Er zijn inderdaad heel wat alternatieven, een mens moet ze gewoon willen zien. Maar daar probeer ik aan te werken.
LikeLike
30 worden was in mijn hoofd idd ook een gigantische mijlpaal, vooral omdat ik dan over kinderen begon te twijfelen. Dus ik snap je wel, ook al is het een getal waar we allemaal teveel waarde aan hechten, alsof er ineens vanalles moet als je 30 wordt. Ik wens je in elk geval alle geluk toe!
LikeGeliked door 1 persoon
Persoonlijk heb ik daar nu eens nooit over nagedacht. En al zeker niet tussen de leeftijd van 16 en 25.
LikeLike
Waar maak je je druk over ?
LikeLike
Dat is nu het mooie van een eigen blog hebben. Daar kan ik mij druk maken over wat ik maar wil.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik bedoelde eigenlijk waarom je je druk maakt over wat anderen denken of hoe het ‘hoort’ :) alles op je eigen tijd toch ? en niet gaan vergelijken met anderen, dat geeft je veel meer rust en geluk
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had in mijn hoofd ook altijd ideeën van hoe het leven moest zijn. Ik leed dan onder het feit dat het niet zo was als ik vond dat het moest zijn of me voorgesteld had, terwijl ik me soms ook realiseerde: wat er nu is, is goed.
Je kan leven vanuit een gebrek, of leven met wat er is. In jouw geval leuke bouwplannen, een mooie baan, vrienden, … Toen ik mijn huidige partner op een totaal onverwacht moment en een totaal onverwachte manier ontmoette, hoefde ‘het’ niet zo hoognodig. Ik was niet zo op zoek en net daarom kon het iets goeds worden dat van in het begin vrij evenwichtig was. Hij is bijna vijftig, en ik was wel eens verbaasd als ik zijn voorbije jaren zag: een lange relatie, gepoogd kinderen te krijgen, niet gelukt, periodes van alleen zijn en periodes van daten, nu een nieuw samengesteld gezin met twee kindjes op komst. Ik vroeg hem of hij niet gefrustreerd was, maar nee hoor, hij leefde gewoon telkens met wat er was en niet met wat er volgens zijn hoofd moest zijn. En je kan de toekomst niet voorspellen dus ook niet voorzien wat er wel of niet komt.
Nu nog denk ik soms: o, ik had niet voorzien dat het zo zou uitdraaien allemaal. Ik had mezelf nooit voorgesteld met deze Man in deze stad in dit huis, … Maar dat heeft het leven gebracht, en dat is ook zo gekomen omdat ik op een bepaald moment losgelaten heb wat ik dacht dat er moest komen en dus open ben gaan staan voor wat er kwam (wat daar totaal niet op leek maar ook niet slecht was).
Een vriendin van me is alleenstaande mama van twee kindjes en erg gefrustreerd over haar kindjes en het alleen zijn. Van op afstand kan ik zien dat dat niet erg aantrekkelijk is, een moeder die zelf de indruk geeft dat ze die twee kinderen best moeilijk vindt. Ik zie hier zelf dat mijn partner makkelijk mee gestapt is in ons verhaal, omdat hij ook zag dat we met elkaar ook zoekend en met vallen en opstaan een liefdevol clubje waren of toch probeerden te zijn. Dat trekt denk ik meer aan dan de frustratie of ontevredenheid van iemand.
Als ik jou was, zou ik erg trots zijn op wie je bent. Je bent een mooie, sterke en ondernemende vrouw, die reflecteert, de diepte opzoekt, … Ik hoop dat je die tevredenheid kan ervaren en vanuit die goede plek contact kan maken met die betekenisvolle andere, die ik je zoooo toewens.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben daar in ieder geval heel erg mijn best voor aan het doen. Bedankt voor je mooie woorden.
LikeLike
Ik heb dat ook ooit gezegd, ondertussen hoor ik die persoon niet meer. En dat hoeft ook niet, het zou nogal geforceerd zijn op die manier.
Zoals Trijnewijn, dacht ik ook aan bewust ongehuwde moeder. Dat is iets dat ik me ook ooit voornam, moest ik alleen komen te staan maar nu wil ik geen kinderen meer.
Er zijn ook veel mensen die hun partner laat vinden en pas op hun 38ste of zelfs later nog aan een kind beginnen. Hou de moed er in.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat voor jou bestemd is, dat komt. Echt wel.Heb ooit de uitspraak gedaan ‘Als ik voor (een bepaalde leeftijd) geen lief heb, geef ik het op’. En wat bleek, achteraf? Heb toen het lot getart. Ik heb toen idd iemand ontmoet, voor die bepaalde leeftijd, ben ermee getrouwd, …om na 10 jaar huwelijk te scheiden. Wil ik maar zeggen: als je iets tè hard/te geforceerd wil, kan dit zich ook keihard tegen jou keren. Go with the flow, je zal er meer innerlijke rust door ervaren. Al begrijp ik jou ergens wel hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Goh, enerzijds denk ik: 35, dat wilt zeggen dat je nog zeker 5 jaar hebt voor je die gezinsplannen moet opbergen. Tot dan kan alles nog, dus waarom nu al op zoek gaan naar een backupplan terwijl dat misschien helemaal niet nodig gaat zijn? Ik ken meerdere vrouwen die tussen hun 35 en hun 40 nog kinderen gekregen hebben, dus het is écht nog niet te laat hoor!
En dan anderzijds snap ik je helemaal. Want hoe onnozel het ergens ook is om er cijfertjes op te plakken, 30, 35, 40, ze hebben inderdaad allemaal connotaties van waar een mens op dat moment zou moeten staan in zijn leven. Ik ben er nooit zo mee bezig geweest en vond dat allemaal wat overdreven tot… ik vorig jaar zelf 30 werd :-) Tegen dat ik 30 was, had ik het gevoel dat het “klopte”, want ik had een vriend, terug werk, ik was er eindelijk over uit of ik kinderen wilde… Maar de maanden daarvoor (en achteraf bekeken ook de maanden daarna, maar dat wist ik op mijn verjaardag zelf natuurlijk nog niet), toen had ik toch deels het gevoel te mislukken, want ik had wel een relatie, maar twijfelde over die kinderwens en het lukte mij maar niet om een job te vinden en daar ook mentaal klaar voor te zijn. ’t Zou toch makkelijker zijn als we dat vergelijken met “de norm” (hoeveel mensen voldoen daar eigenlijk aan?) meer zouden kunnen loslaten…
LikeGeliked door 1 persoon
‘k zou willen dat ik iets zinnig kon zeggen waardoor je een beetje meer rust voelde en het wat kon loslaten. Maar dit is jouw gevoel, dus het is reëel voor jou en ik begrijp je gedachten wel. Lastig eh.
‘k voel me bijna wat schuldig dat ik niet in die situatie ben, maar ‘k heb ooit ook wel zo’n gedachten gehad, dus ik begrijp het echt wel. ‘k was wel geen 35, maar ‘k ben ook maar na mijn 30e getrouwd en na mijn 35e aan kinderen begonnen.
‘k duim voor jouzelf dat je het wat kan loslaten en wat een plaats geven en dat je kan genieten van de voordelen die je huidige situatie met zich meebrengen…en wie weet, wat komt, komt of niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel!
LikeLike
Ik snap hoe je je voelt, je kan dat moeilijk wegrationaliseren he, het is nu eenmaal een gevoel. Maar net zoals er miljarden boeken geschreven zijn, zo zijn er ook miljarden verschillende mensenverhalen en het jouwe is het jouwe, dat schrijf je zelf. Ben benieuwd naar het vervolg.
X Lazy Bird
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb dat nog nooit horen zeggen en ook nog nooit gedacht. Ik ben nu 31 en zou wel graag iemand tegen komen die ik graag zie maar aan samen wonen en trouwen denk ik nog niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Toen ik 30 werd, had ik nooit durven denken dat ik zou staan waar ik nu sta. Maar ik herken wel heel je verhaal. Want zelfs nu blijf ik nog zoeken. Zeker op jobvlak en de biologische klok dringt ook. Ik hoop dat ik daar tegen m’n 35e ook een volgende stap gezet heb. Ik hoop vooral dat je het naar je zin hebt in al wat je doet en waar je niet afhangt van een partner.
LikeGeliked door 1 persoon
Daar ben ik nu in ieder geval heel erg aan het werken.
LikeGeliked door 1 persoon