Depressie, net als veel andere heb ik er ook mee gekampt. De effectieve diagnose ligt al een hele tijd achter me en de depressie zelf ook. Of dat denk ik toch meestal.
Het is goed dat er meer gepraat wordt over het onderwerp. Dat mensen durven toegeven dat ze het moeilijk hebben. Al komen de verhalen ook heel vaak van mensen die het moeilijk hebben gehad. Succesverhalen van hoe de depressie werd overwonnen en het leven er nu zoveel mooier uitziet. En uiteraard is het goed dat er zoveel mensen zijn die zich na een depressie een pak sterker voelen, maar soms vind ik die verhalen net moeilijker om te horen.
Want soms twijfel ik. Ligt de depressie wel echt achter mij. Want als ik mijn depressie effectief zou verslagen hebben, moet ik me dan nu niet gelukkiger en sterker voelen? Minder ups en downs hebben. Minder momenten van neerslachtigheid hebben waar ik geen aanleiding voor zie. Want het grootste deel van de tijd voel ik me gewoon neutraal. Niet doodongelukkig maar ook niet gelukkig of content. En zou dat niet moeten als mijn depressie helemaal weg was?
Zijn die pieken en dalen die ik voel nog een uitwas van een depressie of zijn ze wat ieder mens al eens voelt en dus heel normaal? Het is iets waar ik wel eens mee wil worstelen. Want het voelt alsof het beter zou moeten zijn. Beter dan het nu is. Dus dan durf ik me wel eens afvragen of andere mensen die een depressie hebben verslagen effectief nu zo gelukkig en sterk zijn. Of dat dat gewoon de verhalen zijn die je leest omdat ze zo inspirerend zouden zijn en dat de meerderheid van de verhalen die je niet hoort, ook verhalen van twijfel zijn. En van vallen en opstaan, elke weer. Want ik sta gelukkig al heel vaak recht, maar ik val ook nog geregeld.
levelieze.com 
Dat is een vraag die niemand anders voor je kan beantwoorden denk ik. Ik heb zelf een tijd thuisgezeten met een burn-out, iets helemaal anders. En ik ben er ‘goed vanaf gekomen’ in vergelijking met veel anderen. Ik kon na 5 weken weer aan het werk. Maar ook ik twijfel vaak of ik er ooit nog wel helemaal vanaf ga geraken. En als ik eens heel moe ben of ik ‘niet aan het hervallen ben’. Het enige wat je kan doen is goed voor jezelf zorgen en hulp zoeken als je denkt dat je het echt nodig hebt. En dat laatste kan beter te snel dan te laat doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap wat je bedoelt. Ik denk dat als je eenmaal in zo’n mentale afgrond hebt gezeten, je heel bang bent om daar terug in verzeild te raken. Zo voelt dat voor mij in ieder geval. Ik denk dat je na een depressie gehad te hebbn, veel gevoeliger bent voor de mogelijke triggers, iets wat je misschien daarvoor niet had.
Bij mij is het ook met vallen en opstaan, en dikwijls direct gerelateerd aan de kwaliteit van mijn slaap.
En ik blijf uitkijken voor de afgrond, maar het beheerst mijn leven niet meer.
Ongelooflijk knap dat je dat zo kunt neerschrijven en delen. Dikke knuffel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kamp(te) met een burnout, en dat duurde veel langer dan ik wou of ooût had gedacht. Ik heb nu pas het gevoel dat ik meer en weer mezelf ben, en mijn sterktes beter waardeer en mijn valkuilen herken. Ik heb echter ook dikwijls dat neutraal gevoel. Niet ongelukkig maar het kan beter of ik zou het beter willen. Maar zoals Katrien al zei, op tijd hulp inroepen en zeker jezelf op de eerste plaats zetten.
Al denk ik dat we daar allemaal wat in moeten leren.. :)
LikeLike
Dat is denk ik vooral mijn grote twijfel: ik heb het gevoel dat het beter kan maar leg ik niet gewoon de lat te hoog voor mezelf?
LikeLike
Goh, das een moeilijke meid.
Ik denk dat je zelf het antwoord hebt hoor.
Toen ik 15 was, heb ik anorexia gehad, en ook een depressie. Zo diep als ik toen gezeten heb, heb ik nooit meer gezeten, zelfs niet na mijn scheiding.
Dus ik denk dat genezing mogelijk is. En ook denk ik dat je mindset mee beïnvloedt hoe je je voelt, al dan niet depressief.
*knuffel*
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat de meeste momenten gewoon neutraal aanvoelen, niet per se gelukkig of ongelukkig, want daar heeft niemand genoeg energie voor, toch? Content is nog zo’n afknapperwoord, want als je op alle vlakken echt tevreden bent, dan is er geen motivatie meer om te groeien.
Ik denk dat verhalen vaak veel te mooi verpakt worden, omdat “mijn leven is nu geweldig” nu eenmaal meer lezers trekt (want daar wil iedereen het geheim van weten) dan “mijn leven is nu heel gewoontjes met de nodige ups en downs maar de diepste dalen liggen gelukkig achter me”. Als je kranten of tijdschriften moet geloven, dan is onrealistisch inspirerender dan levensecht :(
LikeGeliked door 1 persoon
Ik geloof niet dat de gemiddelde mens altijd blij en super gelukkig is, ik denk net dat de meesten net als jij meestal kabbelende dagen hebben, met uitschieters zowel in positieve als negatieve zin. Dat is bij mij toch alleszins het geval.
LikeGeliked door 1 persoon
Jij ook al… Misschien bedoelen die mensen vooral dat ze zich zoveel sterker / positiever voelen dan tijdens hun depressie? Want dat is bij mij zeker het geval. Maar tegenover ervoor? Bwa, op sommige gebieden wel, op andere dan weer helemaal niet. Ik krijg soms ook de kriebels van al die verhalen hoe mensen “beter” uit hun burn-out / depressie / … gekomen zijn. Want ja, soms snap ik dat, omdat ik ook op bepaalde gebieden “beter” geworden ben. Maar tegelijk: er zijn verdomme ook dingen die zoveel moeilijker geworden zijn en dat altijd zullen blijven. En hoewel ik blij ben dat er ook positieve dingen aan vastzitten, zou ik soms gewoon willen dat ik die dingen die vroeger vanzelfsprekend waren gewoon nog altijd kon. Punt. Enkel positieve gevolgen, mijn botten!
In alle geval: ik denk dat veel mensen zich het merendeel van de tijd gewoon neutraal voelen, misschien eerder licht hellend naar gelukkig of content. Maar heel de tijd gelukkig of content, dat is geloof ik niemand. En misschien maar best ook, zo springen de écht mooie momenten er tenminste bovenuit :-)
LikeGeliked door 1 persoon