Wat zou er geworden zijn van…?

Overlaatst zag ik aan de supermarkt een meisje dat vroeger bij mij op school zat. Ze stopte in een dure grote auto, zag er afgeborsteld uit en had 2 meisjes met paardenstaartjes bij. Niet vreemd aan dat tafereel zou je denken, alleen viel het mij zo op omdat dat meisje vroeger net een heel alternatief type was dat zich wat afzette tegen bezit en me al helemaal geen moederfiguur leek. Er was dus helemaal iets anders van haar geworden dan ik vroeger ooit zou gedacht hebben.

En dan begin ik me af te vragen wat mensen die mij vroeger kenden van mij verwacht zouden hebben. Zou het hen verbazen dat ik nog alleen ben? Of zagen ze mij nooit echt als moeder? Ben ik nog steeds het type dat ze voor ogen hadden? Hadden ze een andere carrière voor mij verwacht? Kortom: zou ik nu zijn zoals ze verwacht hadden? Dat zal ik natuurlijk nooit weten. En verschillende mensen hadden misschien verschillende verwachten van mij.

Dat deed me dan weer denken aan iets wat mijn idool Ish in zijn show vertelde. Die zich afvroeg wat hij mocht worden. Want er worden zoveel labels op hem en op iedereen geplakt, dat het wel lijkt alsof je moet voldoen aan de verwachtingen van iedereen, zelfs als die niet overeen komen met die van jezelf. En dat er nu eenmaal ook omstandigheden meespelen die een invloed kunnen hebben. Misschien had wel iedereen inclusief mezelf verwacht dat ik op mijn 34 een gezin en een dikke job zou hebben, maar het leven heeft daar nu eenmaal anders over beslist, ook al heb ik heel hard geprobeerd om die verwachting in te lossen.

Uiteindelijk zijn de enige verwachtingen die tellen die van mezelf, en dan nog vooral om ze los te laten. Want je hebt ze niet in de hand. Dromen najagen mag, maar gebukt gaan onder verwachtingen, daar heb je niks aan.