Toen ik dinsdag schreef over hoe ik mezelf elke dag test en evalueer en dus elke dag examen moet doen, schreef ik er bij dat het niet goed genoeg lijkt tot ik zou kunnen bereiken wat ik ‘normaal’ vind. Maar dat betekent natuurlijk ook dat ik dus een bepaald beeld heb van wat normaal is. En dat beeld durft al eens behoorlijk verstoord te zijn.
Heel veel mensen leggen de lat voor zichzelf op een bepaald niveau. Sommige mensen leggen de lat laag, sommigen veel te hoog. En het is helemaal ok om een lat te leggen, om jezelf uit te dagen de best mogelijke versie van jezelf te zijn. Maar de lat moet wel nog liggen op een hoogte die haalbaar is, een hoogte die binnen de normale normen ligt. En ik dacht dan wel dat ik mijn lat binnen die normen had liggen, maar ik heb overlaatst beseft dat mijn lat eigenlijk ligt op het ideale niveau ligt en ik dat als normaal zie.
En daar is dus werk aan de winkel. Want niemand leeft altijd in het ideale scenario. Dus ik kan dat ook niet. En altijd het gevoel hebben naar iets te moeten streven dat nooit kan lukken, dat is geen leven. Ik moet dus mijn idee van normaal bijstellen. Ideaal is niet normaal en zelfs normaal is al een breed begrip. Maar het moet vooral bereikbaar en haalbaar zijn. Ik moet dus eens goed kijken waar ik mijn lat wil leggen. Zonder lat door het leven gaan zal me wel nooit helemaal lukken. Maar nu ligt de lat in de weg. Dus ofwel moet ze lager, zodat ik er met wat oefening overheen geraak. Ofwel moet ze nog een heel pak omhoog, zodat ik er op het juiste moment gewoon onderdoor kan lopen. En als ik dan het juiste niveau voor de lat heb gevonden, wie weet ontdek ik dan dat ik misschien al heel dicht bij dat niveau ben en niet zo streng moet zijn voor mezelf.
levelieze.com 
Dit beseffen is al een grote stap! En niet makkelijk, ik kan ervan meespreken. Ik dacht dat mijn doel simpel was; gewoon goed genoeg zijn. Nochtans bleek ik daar niet in te slagen.
Wat bleek? De ideeën die ik als goed genoeg bestempelde, waren eigenlijk al perfectie. En het was (is) heel moeilijk om van dat perfect-beekd af te stappen en een haalbaar goed genoeg beeld te bedenken.
Dus chapeau dat je al zo ver bent dat je het kan beseffen. Hopelijk helpt dat al om af en toe eens mild te zijn naar jezelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat lijkt me inderdaad een nuttige denkoefening. Ik ben daar zelf ook fel mee bezig. Het is alleszins oké om een ander pad te bewandelen dan de mensen rondom je of dan je vroeger voor ogen had. Dat inzicht heeft me veel geholpen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat. En een beetje meebewegen met het leven. Intunen op de stroom en kijken wat er dan gebeurt.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar… Het besef dat de kritische stem in je aanwezig is is al een grote stap, laat die milde stem dan maar aan het woord want dan is het vaak al goed genoeg! Heb je het boek ‘zeg me dat ik oké ben’ al eens gelezen over perfectionisme? Ik kan het aanraden! X
LikeLike
Ah nee, dat ken ik nog niet. Ik heb wel de boeken van Brene Brown gelezen over het onderwerp.
LikeLike