Eerder deze week vertelde ik dat ik in het verleden al heel wat inzichten kreeg, maar dat ik het moeilijk vond om daar ook actie uit te laten verder vloeien. Tijd om er zo eens eentje te delen misschien.
Stel, er belt een vriendin met een probleem. Ze zit met iets dat je zelf nog niet hebt meegemaakt maar moet even haar verhaal kwijt. Wat doe je dan? De gemiddelde mens zou zeggen: ik maak tijd voor haar, luister naar haar verhaal en probeer haar te helpen. Ik zou dat ook doen hoop ik. Want het klinkt als het logische en normale om te doen. En toch klinkt het niet altijd zo logisch als ik het omdraai.
Want als ik met iets zit, dat vaak te maken heeft met single zijn op mijn 35 en waarin ik amper partners in crime heb, dan denk ik al snel dat anderen me niet gaan begrijpen omdat ze zelf niet in die situatie zitten en dat ik hen er dus ook maar niet mee moet lastig vallen. Ik ben dus veel liever voor mijn vriendinnen dan dat ik voor mezelf ben.
Dus ik mag het wat vaker omdraaien. Van mezelf naar hoe ik een ander zou behandelen of benaderen. Want gelukkig heb ik mijn vriendinnen, maar ik mag ook mijn eigen beste vriendin zijn om mezelf wat troostende woorden of woorden van wijsheid te bieden.
blogpost 8/40 van #40dagenbloggen
levelieze.com 
Ik redeneer vaak op die manier. Ik luister naar de zorgen van de mama’s om me heen en ben zo ondersteunend mogelijk, maar vraag me af bij wie ik terecht kan, want velen vinden dat je niet weet wat moe zijn/je zorgen maken is als je geen kind hebt.
LikeLike
Ik snap het helemaal. Gelukkig heb ik ook al ervaren dat als ik er toch over vertel het begrip soms groter is dan verwacht. En als ze het niet snappen dan helpt het soms nog om bepaalde inzichten te krijgen over wat voor mij dan belangrijk is. En soms is het gewoon frustratie troef omdat ze het echt niet willen begrijpen. Maar ik probeer er niet meer altijd voor te zwijgen.
LikeLike
Ik denk dat we allemaal vaak te hard zijn voor onszelf…
LikeLike
Daar ben ik ook van overtuigd!
LikeLike
Ik herken dat eigenlijk ook wel een beetje. Wij hebben nog geen kinderen maar als ik tussen vriendinnen met kinderen zit, heb ik vaak het gevoel dat ik er niet bijhoor. En ik doe m’n best om mee te volgen en me in te leven. Maar het lijkt soms wel alsof dat nog het enige gespreksonderwerp is. Als ik dan een ‘probleem’ of ‘zorg’ van mezelf op tafel gooi, wordt dat vaak geminimaliseerd. Gelukkig heb ik nog andere vriendinnen (zonder kinderen) waar dat niet zo is. Het baart me soms wel zorgen.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is lastig he. Ik wil gerust hun verhalen over de kindjes wel horen, maar voor hen is single zijn als dertiger zoiets vreemd dat we soms wat naast elkaar spreken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik krijg de indruk dat het persé hebben van een kind in België veel meer een issue is dan in Nederland. Ikzelf heb ook geen kinderen, soort van semi-bewust niet, maar het is er gewoon nooit van gekomen, maar er is nog nooit iemand die me daar ook in heeft gepusht, maar ik voel me ook niet anders tussen de mama’s. Ik maak weliswaar geen deel uit van het gesprek, maar voel me niet buitengesloten. Ik luister en ik denk tja, je hebt er zelf voor gekozen. En ik ben erg gelukkig zonder kroost en heb alles kunnen doen wat ik wilde en ik mis ze nog steeds niet. Dat je daardoor misschien vriendinnen verliest is denk ik meer te wijten aan hun dan aan mij. Kinderen gaan nu eenmaal voor (helaas) en daar heb je je maar op aan te passen. That’s life…
LikeLike
Of het aan België ligt of aan mij, dat weet ik niet. Feit is wel dat ik nog een kinderwens heb en dat dus voor mij heel erg speelt. Buitengesloten voel ik me gelukkig niet door mijn vriendinnen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik lees het namelijk ook op andere blogs en dat zijn ook Belgen. Daarom de vraag. Maar ik kan het helemaal mis hebben. Ik hoop voor je dat je die wens ook kunt vervullen!
LikeLike
Het zou best kunnen hoor. Heb er nooit zo bij stilgestaan dat er in onze buurlanden verschillen zouden kunnen zijn.
Ik had net het idee dat er in Nederland meer thuisblijvende moeders zijn dus dat daar net meer focus ligt op kinderen dan bij ons, maar dat is misschien een foutje impressie of conclusie van mij. Wel interessant.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi om zo bij stil te staan, om dingen eens van een andere kant te bekijken!
LikeGeliked door 1 persoon
Zo herkenbaar! Ik merk dat de kloof tussen de problemen van mijn vriendinnen en die van mij steeds groter wordt, ook al zijn we allemaal nog maar net 30 en zitten de meeste van mijn vriendinnen nog niet in de kinderfase (maar de samenwoonfase – en ik ben single)… Dat belooft wat voor de toekomst. ;) :/
LikeGeliked door 1 persoon