Een mens kiest elke dag bepaalde dingen. En die keuze wordt ingegeven door de omstandigheden van het moment. Zo heb ik in het verleden dus al heel wat keuzes gemaakt. Van sommige ben ik tevreden, van sommige iets minder. Zo koos ik bijvoorbeeld vol voor bepaalde relaties in het verleden en bleef ik daar te lang in hangen. En zo koos ik er voor om mij te smijten op mijn werk, omdat ik dat graag doe, maar ook omdat dat lang voelde als het enige dat ik echt had. Op zich kan een mens op elke keuze terugkomen, of toch beslissen om later toch iets anders te gaan doen, maar soms heb ik toch het gevoel dat bepaalde dingen door zo’n keuze voelen alsof ze zo normaal geworden zijn dat het nu gewoon zo moet. Dat het geen keuze meer is, want dat ik eigenlijk gewoon niet meer terug kan.
En in relaties werd er dan meestal uiteindelijk door iemand anders een keuze voor mij gemaakt, maar in sommige dingen kan alleen ik een keuze veranderen. In dat hard werken bijvoorbeeld. Dat bleef lang voelen alsof het niet ander meer kon. Ik had nu eenmaal bepaalde dingen naar mij toegetrokken en dat was dan nu ook mijn verantwoordelijkheid. Als ik jarenlang te vroeg op kantoor kwam, dan kon ik toch niet ineens gewoon op tijd gaan. En als ik altijd al de planningen maakte, dan was het toch maar normaal dat ik dat bleef doen.
Na een tijdje word je ook in bepaalde hokjes geduwd. Want je hebt een bepaalde rol opgenomen, mensen zien jou daarin en willen je daar vaak ook in houden. En dan word je ineens gelimiteerd tot bepaalde hokjes. Doe jij dat maar, jij bent mondig. Kan jij dat nog opnemen, want jij ben toch alleen. Of de periode waarin er nooit naar iets anders werd gevraagd als de bouw. En dan voelt het nog meer als moeten. Want uit een hokje breken vraagt heel wat inspanning.
Zelfs nu ik in ziekteverlof ben, verbaas ik mij erover hoeveel dingen nog altijd moeten. Of toch aanvoelen als moeten. En sommige dingen leg ik mezelf op, maar andere dingen worden toch heel erg verwacht van de buitenwereld. Er blijft nog altijd een huishouden, de ziekenkas en -verzekering vraagt een heleboel papieren en nog een boel dingen. En als je dan een verantwoordelijk persoon bent, die net de opdracht krijgt om vooral te kiezen voor wat goed is voor mezelf en niet te veel ‘moeten’ op te leggen, dan worden de muren van zo’n hokje nog wat zwaarder om om te duwen. Maar ik blijf er nu voor kiezen om die hokjes niet meer te zien en keuzes te maken die nu goed zijn. Of ze later nog altijd juist blijken te zijn, dan kan ik nu niet weten. Maar dan kies ik later wel opnieuw.
levelieze.com 
Erg herkenbaar! Ook ik zat op een gegeven moment in een heel gelijkaardige situatie, waarbij ik niet meer het gevoel dat ik bepaalde keuzes kon maken omdat ik doorheen de jaren in bepaalde hokjes was beland. En toen ik tegen de muur knalde en thuis zat werden er ook dan inderdaad nog zo veel dingen verwacht en gevraagd. Het is soms heel moeilijk om te kiezen voor datgene wat goed is voor jou, want dat is vaak tegen de stroom invaren. Maar ik kan je alleen maar aanraden om het toch te doen! Kies voor jezelf, voor datgene wat goed aanvoelt voor jou. En de rest, dat komt later wel. Ik wens je in ieder geval heel veel beterschap (maar neem ook je tijd om beter te worden). X
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar relaas. Het is goed dat je je ervan bewust bent, hopelijk kan je bepaalde cirkels doorbreken.
LikeGeliked door 1 persoon
Snel beterschap meisje!
Neem je tijd en doe waar jij je goed bij voelt 👍
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken hier ook wel wat van. Zelfs in mijn ziekteverlof bleef er heel veel ‘moeten’. Soms voelt zelfs proberen tot rust komen en beter worden aan als een verplichting. Maar zoals hierboven reeds geopperd, ervan bewust zijn is de eerste stap, je komt er wel.
LikeGeliked door 1 persoon
heel herkenbaar. Ik denk wel eens, dat als ik werkelijk een weekje niets doe, alleenmaar wat ik zelf wil, hoe zou dat zijn? En jij zit vermoedelijk in dit verplichte niets doen. Maar wel het juiste moment om keuzes, al of niet vrijwillig gemaakt, eens te overdenken. Ik persoonlijk houd dan ook van opschrijven en later nog eens nalezen. Waarschijnlijk kom je dan tot verrassende inzichten. Volgende programmapunt is dan natuurlijk: iets veranderen. En dat wordt vermoedelijk minder eenvoudig. Want ja, je hebt alles “bewust” gedaan. Maar om weer de energievolle, creatieve etc Lieze te worden, moet je aan het “werk”. Ik wens je daar veel succes bij, maar ben overtuigd, dat je er sterker uit komt. Je hebt al zoveel bereikt. Dit lukt je ook nog. Gewoon “niets” doen…. Succes!
LikeGeliked door 1 persoon
mooie woorden, dankjewel!
LikeLike
Ik begrijp dit niet zo goed.
Ik wil niemand tegen de haren strijken hoor.
Maar situaties veranderen nu eenmaal.
Is dat echt zo dramatisch ?
Het enige wat volgens mij dan blijft, is het salaris.
En dat vind ik niet OK.
Als je veel werkt en alles geeft, en je verdient buitengewoon goed, dan vind ik dat OK.
Maar als je dan eensklaps veel minder werkt, want je situatie is veranderd en je hebt niet zoveel tijd meer voor het werk ; goed; so be it. Maar minder verdienen ?
Ha neen.
Omgekeerd kan ook.
Ik was jarenlang een werknemer met een parttime job, niet erg ambitieus, tot het lot me dwong in een fulltime. Ik werkte opeens dubbel zo hard, en ik vond dat mijn verloning bijlange niet voldoende was. Ik werk namelijk efficiënter dan veel collega’s zodat ik met een parttime de job van een fulltime deed. Wel parttime betaald. Maar eens ik fulltime werkte, vond ik dat ik meer verdiende. Ik was wel de enige die dat vond, gedurende vele jaren. Ik had geen poot om op te staan want ik was vragende partij.
Onlangs kreeg ik een promotie, naar mijn gevoel kwam die wel 20 jaar te laat.
Maar mijn punt is : waar klagen al die burn outs over ?
Het is MAAR je werk hee.
Doe het gewoon correct, en niemand zal je op een dag een schuldgevoel aanpraten omdat je opeens van een 150% naar een 100% terug valt.
Of vind je van jezelf dat je opeens te weinig presteert ?
LikeLike
Hoe het voor mensen met een burn out is, kan ik niet zeggen, want ik zit niet helemaal met hetzelfde. Ik denk dat gewoon heel veel met karakter te maken heeft. Ik ben iemand die de dingen graag goed wil doen, die zich graag ergens volledig in gooit. Dat is mooi op zich, maar zorgt er ook voor dat ik in overdrive ga. Dan gooi ik me helemaal in mijn werk bijvoorbeeld omdat ik geen gezin heb en dat ik daar echt mijn uitlaatklep in vind. Maar dan veranderd de situatie, wil ik bijvoorbeeld wat minder engagement opnemen op het werk en dan vind mijn hoofd (zit dus vooral bij mij, niet bij iemand anders die dag zegt) dat dat toch eigenlijk wel lastig is want iedereen en ikzelf zijn dat nu zo gewoon en dan ineens wil ik dat wijzigen. Het is inderdaad MAAR je werk, maar mensen met een raar hoofd als dat van mij hebben dat denk ik ook gewoon in andere situaties, naar vrienden toe bijvoorbeeld. Dat maakt dat het soms moeilijk is om nog te relativeren dat het inderdaad maar werk, of maar een afspraak, of maar … is.
LikeLike
Heel herkenbaar maar goed dat je er bewust van bent geworden. Hopelijk kan je wat dingen hierin daardoor onderbreken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoor mijn moeder (altijd over haar toeren en vol zenuwen) altijd over “moeten” praten. Ze moet nog 3 bloemstukken maken, ze moet nog grote kuis doen, ze moet andere schoenen aandoen om naar de winkel te gaan.
En ik denk altijd wtf? dat moet allemaal niet.
Maar weet je hoe vaak mijn eigen coach me betrapt dat ik “moeten” zeg. Ja, voor mij voelen ook veel dingen niet als keuzes.
LikeGeliked door 1 persoon
Bij dingen waar ik er echt zelf moeten van maak probeer ik het al anders te formuleren als ik het besef. Maar dan blijven er inderdaad nog veel moetjes over.
LikeLike