Wie mag ik zijn?

Het is al even geleden dat ik nog eens de loftrompet afstak over mijn held Ish Ait Hamou, dus misschien wordt het nog wel eens tijd om een paar van zijn voltreffers boven te halen. Want in zijn voorstelling en zijn boeken zitten vaak zo’n mooie zinnen die me diep vanbinnen raken en die me dan in gang zetten om bij mezelf stil te staan.

De zoektocht naar een identiteit blijft moeilijk een leven lang:  een idee van wie je zou willen worden, niet goed weten wie je mag worden en heel vaak te horen krijgen wie je moet worden.

Deze uitspraak vat voor mij exact samen wat voor mij een grote worstelingen is in mijn leven. En uiteraard mag ik gewoon zijn wie ik wil, maar mijn innerlijke criticus is er van overtuigd dat er een norm is in de maatschappij en dat ik me daar best gewoon naar kan schikken. Op basis van die overtuiging heb ik dan een oordeel geveld over mezelf en zijn er dingen die ik goed vind aan mezelf en dingen die ik niet ok vind. Maar nu wordt het helemaal moeilijk, want de laatste maanden begin ik het gevoel te krijgen dat ik op een aantal vlakken misschien helemaal niet zo ben als dat ik dacht.

Opgroeien in verschillende werelden hoeft geen handicap te zijn, maar kan mits hard werk een prachtig geschenk zijn. Je kan die verschillen gebruiken om dichter bij elkaar te komen.

Ik ben niet zozeer opgegroeid in een andere wereld dan de mensen rond mij, maar ik kwam soms wel op een ander pad terecht dan hen. Ik ging nog verder studeren nadat mijn studiegenoten al begonnen werken. Ik koos een heel ander werkveld dan de anderen. Ik had geen vaste relatie toen ik afstudeerde. Ik ging alleen wonen in plaats van samen te wonen. Ik trouwde uiteindelijk niet, ook al was dat zo gepland. ik bouwde mijn huis zonder partner. Ik heb geen kinderen terwijl mijn vriendinnen met de eerste pubers beginnen te zitten. Ik vond dat vroeger heel lastig, dat ik niet het ‘normale’ pad mee bewandelde. Maar nu kan ik al eens vaker zien dat de dingen die ik doe, mij uniek maken en dat die er juist voor zorgt dat ik een meerwaarde ben in de groep. Dat ik dingen van een andere kant kan bekijken. Dat ik ervaringen kan meebrengen die de andere niet hebben. En dat je zelfs als je een ander pad bewandelt nog altijd welkom bent op de rustplaatsen onderweg.

Dans was iets waarvan ik dacht dat ik het mijn hele levenzou doen. Het was het enige dat me gelukkig kon maken dacht ik. En dan zoveel jaar later verdwijnt het gewoon.

Ook hier moet je het weer niet letterlijk nemen, want dansen is nu nooit echt een passie van mij geweest. Maar ik heb me vroeger zeker wel in dingen gesmeten die toen echt levensbelangrijk leken en die nu totaal geen deel meer uitmaken van mijn leven. Ik zat altijd wel ergens in verenigingen dingen te organiseren, dus ging eventmanagement doen en daar in werken en nu doe ik daar eigenlijk niks meer mee en mis ik dat zelfs niet. Ik was een aantal jaar heel fanatiek supporter van de lokale voetbalploeg, met elke week mee naar de match en mee in de supportersvereniging en nu kijk ik alleen nog naar de belangrijke matchen van de Rode Duivels op tv. En zo zijn er zeker nog dingen. Ik kan wel eens verdrietig zijn omdat ik het gevoel heb dat ik niet meer zo gepassioneerd ben dan vroeger, maar misschien wil het feit dat een passie kan overgaan ook wel zeggen dat er altijd nog ruimte is om een nieuwe passie tegen te komen.

De grootste droom van een woord is deel uitmaken van een zin.

Deze is ook weer heel herkenbaar. Al zolang ik me herinner wil ik graag aanvaard worden en graag gezien worden door de mensen rond mij. Ik wou graag vrienden zijn met veel mensen, ik wou graag mogen meespelen met de buurjongens, ik bleef gitaarles doen omdat ik vooral de samenspellessen leuk vond, een job kan ik pas echt tof vinden als ik deel kan uitmaken van een fijn team en ik verlangde jaren naar een goeie partner.

Ik viel en stond recht en viel en stond recht en uiteindelijk bleef ik langer staan dan ik viel.

Eentje om nog veel van te leren denk ik. Want ik heb de neiging om nog te vaak terug te denken aan alle keren dat ik viel en te weinig aandacht te besteden aan al die keren dat ik dus ook terug rechtstond. En hoelang ik dan effectief recht kon blijven staan. Maar ik zal zeker nog vallen. En zolang ik altijd terug kan rechtstaan en elke keer een stapje verder geraakt van de plek waar ik viel, ben ik eigenlijk gewoon nog goed bezig.