Of ik al denk als plusmama, vroeg iemand me onlangs. Daar moest ik niet lang over nadenken. Ja, ik denk als een plusmama. In de supermarkt pak ik de dingen mee die de plusdochter graag heeft. Als ik kijk wat we gaan eten, dan hou ik er rekening mee dat ze liever koude dan warme tomaten eet. Ik sta al eens in de Action om leuk speelgoed te kopen en zie ineens alle plekken waar ze dingen van Paw Patrol hebben. De planning van de weekends hangt grotendeels af van of zij er is. Ik volg allerlei accounts op sociale media over opvoeden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
De vraag is misschien vooral of dat nu effectief denken ik als een plusmama. Want eigenlijk is dat gewoon denken als een mama volgens mij. Ik denk niet dat je daar veel onderscheid in kan maken op veel vlakken. Ik heb misschien nog iets meer het onbezorgde dan een biologische moeder. Die hoor ik wel eens zeggen dat ze kunnen wakker liggen van in wat voor wereld hun kind moet opgroeien en daar ben ik eigenlijk niet echt mee bezig. Maar voor de rest draai ik evenzeer mee in haar leven. Want ik al die dingen niet zou doen en ze zou overlaten aan de papa, dan zou dat ook wel gaan, maar we zouden niet bepaald een gezin zijn.
En ik voel me nu soms (nog) een buitenstaander. Want ik ben wel de verzorger, maar niet de trooster. Niet degene die eerste keus is om iets mee te doen. Niet degene die echt een stempel mag/kan drukken op het kind. Dus in bepaalde opzichten is plusmama zijn net moeilijker dan mama zijn denk ik. Er wordt verwacht dat je alles doet wat een mama doet, maar je mag er eigenlijk niet te veel voor in ruil verwachten. Zo voelt het dus soms eerder dan een min dan als een plus. En dat kan een hele uitdaging zijn.
levelieze.com 
Ik snap de uitdaging, maar ik voel zoveel liefde in dit bericht. Ik dacht het nog toen je pas iets schreef over de eerste schooldag. Toen voelde ik die liefde ook al en dacht ik: volgens mij horen jullie al echt bij elkaar.
LikeLike
Wat een mooie reactie, dankjewel!
LikeLike
Ik sluit me bij Naomi aan, dit is heel liefdevol geschreven. Daarnaast proef ik ook je verdriet, omdat je ziet wat je wel graag zou willen hebben, maar het (nog) niet hebt. Ik hoop voor je dat je gaat vinden wat je wenst!
LikeGeliked door 1 persoon
Een plusmama volgens de defintie ben ik niet, maar wat je in de laatste alinea beschrijft, komt heel erg overeen met het gevoel dat ik heb als schoonmoeder van alleen maar schoondochters. Je doet voor hen alles alsof het je eigen kinderen zijn, maar je blijft inderdaad een buitenstaander. Goede moed!
LikeGeliked door 1 persoon
Het is niet altijd de meest dankbare positie om in te zitten, maar zo te zien doe je het met hart en ziel. Dat meisje heeft er nog iemand bijgekregen die voor haar uitkijkt en om haar geeft, wat een absolute rijkdom is. Nu ziet ze dat misschien nog niet, maar dat komt wel!
LikeGeliked door 1 persoon
Haar gedrag is volstrekt normaal he, dat papa haar held is. Maar dus voor mij soms een beetje dubbel
LikeGeliked door 1 persoon
Zo mooi, hoe je over haar praat! Je doet dat zo te lezen echt fantastisch goed.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat het geen makkelijke positie is, waar je je in bevindt. Maar wat ik vooral lees in je bericht is heel veel liefde, genegenheid en affectie voor die kleine meid. En dat is het allerbelangrijkste!
LikeGeliked door 1 persoon
O ik lees hier ook zoveel liefde tussen de lijnen door :-) Het is niet makkelijk he, dat heb ik bij de schoonmoeder gezien en de kinderen van haar vriend die tien jaar lang deels mee onder haar dak woonden. Maar ik denk dat zij, anders dan jij, altijd wat afstand heeft gehouden. Die indruk had ik toch. Ik voelde niet die genegenheid tussen hen zoals ik die hier in jouw postje voel. <3
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie woorden, dankjewel!
LikeGeliked door 1 persoon