Overlevingsmodus, dat is hoe de slaapdokter noemde waar ik in zat. Altijd maar doorgaan, blijven vechten, sterk zijn, grenzen negeren want het was allemaal niet zoals ik het wou dus dan moest ik maar hard blijven werken. Dat die overlevingsmodus bestaat is goed en ongetwijfeld een oerinstinct, maar een mens kan natuurlijk niet constant in die modus blijven. Op een gegeven moment moet je terug leven in plaats van te overleven. Maar misschien was/ben ik dat een beetje verleerd.
Onlangs had ik het er met een vriendin over waarom ik dan nu ineens wel merkte dat er echt iets moest veranderen. Want mijn lijf was op zich al wel lang signalen aan het geven dat de grens al behoorlijk ver achter mij lag. En toch wou mijn hoofd nog niet luisteren. Tot het ineens toch begon binnen te sijpelen.
Toen mama stierf, heb ik dat verdriet zeker niet helemaal weggeduwd, maar ik ben wel blijven doorgaan en doorwerken en zo moest ik er allemaal niet te veel aan denken. Maar dan viel mijn relatie weg. En dan wou ik ook nog eens mijn huis alleen bouwen. En ik had nog het doel van een gezin te stichten. Dus er was altijd wel iets om op door te duwen. Maar ondertussen is het huis er en heb ik een relatie, dus ik kon in een aantal dingen wat stilvallen. En als het stil wordt, dan kan je dingen horen die anders verdrinken in alle andere zaken.
Het is dus niet verwonderlijk dat dit jaar het jaar werd waarin ik stil moest vallen. Als je lang genoeg duwt kom je sowieso wel eens ergens een put tegen waar dan alles in valt. En net doordat je zo hard duwt, val je zelf mee in die put want je kijkt alleen naar wat je voor je hebt en niet rond je naar de omgeving. Gelukkig heb ik stilaan geleerd hoe ik een ladder moet bouwen. En dat ik niet alles uit die put moet vissen om in de toekomst mee te nemen. Laat sommige dingen maar gewoon verdwijnen in die stilte.
levelieze.com 
Mooi hoe je hierover reflecteert! Heel herkenbaar weer, dat begint precies ook iets vanzelfsprekends te worden hier. In mijn therapie hebben we ook veel gedragingen als overlevingsmechanismen bestempeld, ongeveer op dezelfde manier zoals jij het hier beschrijft. Ik vond dat best confronterend.. Ge zou het niemand toewensen, ge zou u niet kunnen voorstellen hoe iemand dat dagdagelijks moet meemaken. Om dan te horen dat ge een groot deel van uw leven zélf zo hebt geleefd. Confronterend..
Ik voel je tekst, merci. Blijf bouwen aan de ladder, doe je goed!
LikeGeliked door 1 persoon
Als je er in zit, voelt het allemaal precies normaal he. Je kan je bijna niet voorstellen dat het ook makkelijker kan en dat dat eigenlijk normaal is.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad. Normaal, en heel contradictorisch als iets heel veiligs moet ik ook zeggen. Je weet uit ervaring dat als je het op die manier doet, je er waarschijnlijk goed uit zal komen. Terwijl je eigenlijk met dingen leeft die absoluut niet alledaags zijn, en héél zwaar zijn om te dragen.
LikeGeliked door 1 persoon
Pijnlijk herkenbaar.
Ik kan wel stilstaan om te rouwen, of om iets te verwerken, maar niet om te genieten. Zo een paar dagen gewoon tevreden zijn, dat gaat niet. Dan ben ik weer bezig met wat ik moet bereiken, wat er nog moet gebeuren.
Van een dagje uit of of een rustdag ontspan ik niet zoals zou moeten. Ergens vanbinnen blijft een stem zeggen wat ik zou moeten doen, welk werk er blijft liggen.
Ik ben denk ik geboren met die modus, en het is zo moeilijk om daaruit te geraken. Het voelt als vechten om eruit te geraken, terwijl vechten mij net in die situatie zet. 🤷
Je bent zonder twijfel sterk. Misschien was dat ook even nodig. Maar nu heb je een veilige omgeving waarin je niet altijd sterk hoeft te zijn. Geniet van die luxe. Elke kleine stap is een overwinning.
Ik blijf bewondering hebben. Een stuk van jou bleef altijd gaan voor de droom, maar daarnaast ben je altijd blijven reflecteren en durf je naar jezelf te kijken. Door de angst heen. Dat is helemaal niet vanzelfsdprekend en veel mensen doen het je niet na!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ga er helemaal van blozen!
En ik hoop dat het voor jou ook allemaal wat makkelijker mag gaan in de toekomst.
LikeLike
Mooi gezegd, maar wel een heel moeilijk proces. Ik herken het wel. Ik hoop dat je door stil te vallen ook weer nieuwe stappen kunt zetten, met nieuwe energie.
LikeGeliked door 1 persoon
De weerbots moet eens komen he, niemand kan blijvend in overlevingsmodus gaan. Sterk hoe je hierover reflecteert en het weet te verwoorden!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel!
LikeLike
Ik hoop dat je, ook juist door deze gewaarwording stappen vooruit kunt zetten <3
LikeGeliked door 1 persoon
Wat knap dat je hier zo mooi over kan reflecteren! Het is jammer en pijnlijk genoeg ook herkenbaar. Ook ik heb heel lang doorgeduwd en verder gedaan. Tot Tuur het goed deed op school, onze bouw af was en wij volledig verhuisd waren. En toen vielen die dingen wat stil en belandde ik thuis. En ook vorig jaar was die put er, doordat ik gedwongen werd om stil te staan en te vertragen. Maar het is wat je zegt: je kan leren om ladders te bouwen en je moet niet alles uit die put mee naar boven nemen. Je komt er wel, maar neem vooral ook voldoende tijd voor jezelf! X
LikeGeliked door 1 persoon
Hoe mooi beschrijf je dat gevoel, met het duwen en de put. Ik hoop dat je ladder stevig genoeg is en dat je inderdaad wat shit daar beneden kan laten liggen :)
LikeGeliked door 1 persoon