Als er iets was wat ik in vorige relaties vaak miste, dan was het het gevoel van voor mijn partner op de eerste plaats te komen. Het leek wel of zijn gezin of zijn wensen belangrijker waren als waar ik van droomde. Zo blijft een relatie natuurlijk niet werken, dus uiteindelijk bleven we niet bij elkaar. En nu kan ik dat op de ander steken, maar eigenlijk moet ik ook in eigen boezem kijken. Want zij zetten mij niet op de eerste plaats, maar ik liet het toe dat ze me achteruit stelden.
En in die valkuil durf ik nog wel eens trappen denk ik. Vroeger was het dan vooral voor de vent op zich dat ik me op een lager schavotje zette. Ik vond hen zo charismatisch of zo dat ik gewoon al fier was dat zo iemand voor mij koos en het niet helemaal abnormaal vond dat zijn mening en wensen belangrijker waren dan die van mij. En nu geloof ik daar niet meer in, maar doordat ik in een relatie zit met iemand met een kind, merk ik dat ik me soms nog wel eens achteruit stel voor zijn gezin, vanuit het idee dat het kind altijd op de eerste plek moet komen. Dat je die eerste plaats ook kan delen vergeet ik nog geregeld.
Nu kan je medelijden met mij krijgen omdat niemand anders mij op 1 lijkt te zetten, maar eigenlijk is het nog erger dan dat. Want vaak zet écht niemand mij op de hoogste podiumplaats, ook ikzelf niet. Niet moeilijk dus, dat anderen dat ook niet doen. Als ik mij spontaan achteruit zet en iedereen is dat zo gewoon, dan staan ze daar zelfs gewoon niet bij stil. Het ligt dus niet aan hen. Er is er maar eentje die een shot onder haar gat verdient en dat ben ik. Want ik zou beter het cliché eens volgen en mezelf voluit op nummer 1 zetten. En ik wil die plek zelfs delen met degenen die ik er nu heb gezet, maar het wordt tijd dat ik mezelf er eens ga tussen wringen.
levelieze.com 
Wow, dit komt even binnen. Ik denk namelijk dat je gelijk hebt en de les die je beschrijft geldt ook voor mij. Ik vind het zo mooi hoe kwetsbaar jij je opstelt in je blogs. Dankjewel daarvoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Jij bedankt voor je reactie!
LikeLike
Wat ben jij eerlijk! en daarvoor verdien je alleen al een podiumplaats.
Toen ik begon te lezen dacht ik direct: “ja zo stelde ik mijzelf ook op”, tot 2 jaar in onze relatie zelfs en wat voelde ik me een ‘kreng” toen ik hem zei dat hij NU moest kiezen tussen z’n zus en mij….
’t Heeft niet veel geholpen (voor mezelf), ik blijf wat (niet helemaal) op de achtergrond.
LikeLike
Ik denk dat het echt een proces is. En elke keer dat het lukt om voor jezelf op te komen is een overwinning op zich!
LikeLike
Deze kwam binnen, want het is zo herkenbaar. Tot een paar jaar terug zette ik mezelf ook nooit op de eerste plaats. En vond ik dat ergens zelfs maar normaal. Sindsdien probeer ik dat wel te doen, maar het gaat met vallen en opstaan. Dus dankjewel om hier zo open en eerlijk over te willen schrijven (want hoe vreemd het ook klinkt, ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die hier moeite met heeft).
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. Eigenlijk even getwijfeld om deze wel te posten maar ben nu blij dat ik het wel heb gedaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar! Ik ben ook opnieuw begonnen maar dat mezelf naar voren zetten in de rij, blijkt ook nu weer niet makkelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Echt fijn voor jou dat je dit beseft hebt. Zet jezelf maar lekker op de eerste plaats! Het is een beetje zoals op het vliegtuig, eerst je eigen zuurstofmasker opzetten en dan pas naar de anderen kijken.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar!
Maar ik denk dat jezelf niet op de 1e plaats zetten, ook een stukje karakter en opvoeding is.
Hoeveel ik de afgelopen jaren ook geleerd heb (en op m’n waffel ben gegaan), ik blijf het lastig vinden 🤍
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat je dat inderdaad deels meekrijgt van vroeger.
LikeGeliked door 1 persoon