Onzichtbaar

Soms zou ik willen dat ik onzichtbaar was. Dat ik gewoon in mijn coconnetje kon kruipen, in een soort van winterslaap, en wakker kon worden als het leven daarbuiten wat liever voor me is. Dat ik me niet zo ongelukkig hoef te voelen over de dingen die gebeuren in mijn leven en dat de slechte dingen me niet meer vinden.

Maar je krijgt wat je vraagt, dus vaak voel ik me effectief onzichtbaar. Op de momenten dat ik alleen thuis zit in het weekend omdat mijn vriendinnen geen tijd hebben om af te spreken. In het verkeer als er niemand beleefd genoeg is om me even te laten invoegen. Op het werk als kandidaten niet de goede manieren hebben om af te bellen als ze niet komen opdagen. Als ik toch de moed vind om iemand te bellen om eens te praten, maar er niet opgenomen wordt aan de ander kant. Of als ik wel gewoon in gezelschap ben, maar niemand vraagt hoe het met me gaat. Op alle momenten dat ik een hoopje ellende ben en niemand in mijn wereld dat nog maar opmerkt.

Want ik ben een sterke madam. Ik slaag me er wel door. Dit jaar zal het allemaal wel beter gaan. Het komt allemaal wel goed. Als ik nog meer van die clichés moet horen, ga ik gillen. Want op zo’n momenten wil ik allesbehalve onzichtbaar zijn. Dan zou ik alleen maar willen dat iemand me ziet voor wie ik ben en alle pijn ziet in dat meisje dat allesbehalve sterk is. Geef mij dus misschien dan toch maar alles behalve onzichtbaar.