Een nachtje doorslapen en ’s morgens uitgerust wakker worden. Ik weet eigenlijk al bijna niet meer hoe het voelt. Altijd moe zijn voelt ondertussen al aan als normaal. Het is dagelijkse kost om de wekker toch nog maar even verder te duwen op snooze, hopend dat die paar minuten extra nog heel wat extra rust brengen. Me uiteindelijk uit bed slepen om op tijd naar het werk te kunnen. Heel de dag moe en futloos zijn, met een serieuze middagdip er bovenop. En ’s avonds amper nog iets gedaan krijgen omdat de energie echt wel op is, om dan maar weer op tijd in bed te kruipen maar niet uitgerust te raken.
Zo sleep ik me al weken, maanden zelfs, verder. Alsof het normaal is. Normaal misschien in mijn situatie, met alle tegenslagen en verdriet van de laatste tijd. Al probeerde ik er wel iets aan te doen: alle slaaptips opvolgen, valeriaan, afkicken van suiker, voldoende rusten… Maar niets leek te helpen. Dus ik gaf de moed wat op en zou maar gewoon afwachten tot het beter zou gaan.
Tot mijn osteopaat vandaag een verklaring gaf voor die dingen. En zelfs een supplement voorstelde om het beter te maken. Dus er is terug hoop. Misschien zorgt dat alleen er al voor dat ik vannacht nog eens goed slaap.
levelieze.com 