Sorry mama, dat ik je de weken voor je dood zoveel verdriet deed. Dat jij de bliksemafleider moest zijn die al mijn woede en verdriet opving omdat ik het nergens anders kwijt kon. Dat je moest zien hoe ik mezelf de dieperik induwde voor een vent die me niet graag kon zien en dat maar niet kon loslaten. Dat ik geen interesse had in alle goedbedoelde oplossingen die je maar bleef aandragen, maar liever in mijn donker hoekje bleef zitten. Dat ik niet wilde luisteren naar jouw eigen verhalen die je vertelde om me te helpen, omdat ik net wanhopig hard niet meer op jou wou lijken. Dat ik tijdens een leuke dag samen nog altijd zo onhebbelijk moest doen omdat ik niet wou genieten van de dingen maar liever triestig was over wat ik niet had. En dat ik al die dingen nog steeds niet kan nu je er niet meer bent.
Sorry mama, dat ik al zo lang geleden was opgehouden met hardop zeggen dat ik je graag zie en dat ik het pas terug kon zeggen toen je het misschien al lang niet meer kon horen. Dat ik geen kus meer kwam geven voor het slapen omdat ik me daar te groot voor voelde als puber. Dat ik je niet meer heb vastgepakt tot op je sterfbed en zelfs jouw knuffels niet kon aanvaarden toen het zo slecht met me ging en ik eigenlijk heel hard wilde vastgepakt worden maar niet wist hoe ik het moest toelaten van me te laten troosten.
Sorry mama, dat je moest sterven met de zorgen in je hoofd over hoe ongelukkig ik was en hoe hard ik inzat met mijn gezondheid. Dat ik slechtgezind was de laatste keer dat ik je hoorde, omdat je er tijdens het genieten van je vakantie even niet meer aan gedacht had dat ik een belangrijke afspraak had. Dat ik niet meer tijd maakte om nog even met je te praten, maar het zo vanzelfsprekend vond dat je er de volgende dag nog zou zijn.
levelieze.com 