Vasthouden

Een aantal weken geleden was er op Libelle tv een reportage over de vader van een meisje dat stierf in de busramp van Sierre. Er werd veel over geschreven omdat de presentatrice zelf moest huilen, maar mij bleef een ander stukje meer bij. De vader praat in het programma namelijk over loslaten. Iedereen zegt hem maar dat hij het moet loslaten. En dat zinnetje is mij maar al te bekend. Ik hoor het al jaren, over verschillende dingen. Maar ik ben een schorpioen. En als er iets is dat die doen, dan is het vastklampen met zijn scharen en niet meer afgeven. Loslaten gaat dus naar mijn gevoel tegen mijn natuur in.

En toen zei die vader ineens iets heel mooi. Je moet helemaal niet loslaten, je moet op een andere manier vasthouden. Het klonk als muziek in mijn oren. Want misschien kan ik dat wel…

Ik zou nooit snappen hoe ik mijn mama moet loslaten. Hoe kan je dat ooit doen? Iemand die 30 jaar de rots in de branding was. Die me alle liefde van de wereld heeft gegeven, ook al zag ik het niet altijd. Die kan ik toch alleen maar heel erg een plaats geven in mijn hart om nooit meer los te laten. Als een relatie misloopt, dan kan je nog denken dat er ooit nog een nieuwe liefde in de plaats kan komen. Maar een mama, die kan nooit vervangen worden, door niemand. Dus waarom zou ik de enige mama die ik ooit zal hebben loslaten? Ik houd ze het liefst zo lang mogelijk vast.