Eén generatie

Soms zie je in de krant wel eens een viergeslacht. Het fascineert me altijd mateloos. Want in mijn familie ben ik altijd maar de 2e generatie vrouwen geweest. Mijn bomma was namelijk al lang overleden toen ik werd geboren. Het was dus gewoon mijn mama en ik (en later mijn zusje).Ik kan me dan ook amper voorstellen hoe het is om langs te gaan bij grootouders (mijn andere oma was er nog wel een tijdje, maar woonde verder weg en stierf toen ik 10 was). Zeker nu, als ik mensen van mijn leeftijd hoor die nog grootouders hebben, lijkt het voor mij bijna  een buitenaards concept.

Jammer genoeg gaat ook de generatie van mijn dochters nog niet voor een driegeslacht zorgen. Ook zij zullen opgroeien zonder bomma aan moederskant. Hopelijk hebben ze dan een oma die hen dubbel zo hard verwent.

En soms heb ik schrik dat ik de enige generatie ga blijven. Dat mama er al niet meer is, maar dat er ook geen kindjes meer gaan komen. Ik word er niet jonger op. En hoe graag ik nog wil dat er een gezinnetje komt, misschien lukt dat gewoon niet meer. En dat is dan toch wel heel triest. Als dat mooie drie- of viergeslacht dat had kunnen zijn, er gewoon nooit gaat komen.

Daarom dat ik nu probeer te genieten van alle generaties die er nog zijn, want ook al kan ik nooit weten of er nog een generatie bijkomt, degene die voor mij kwam, die kan ik nog even koesteren.