Toen we nog moesten bellen met het internet

Omdat papa werkte bij een computerbedrijf, hadden we thuis al snel een computer en internet. Hoe spannend was dat seg! ’s Avonds mochten mijn zus en ik dan allebei een uurtje op het wereldwijde web. In het begin wist ik niet waar te beginnen, want je kon al wel surfen, maar ik had geen idee wat ik wilde zoeken. Maar toen begon het chatten op te komen en kon ik me daar in uitleven. Ik zette mijn eerste stappen in de chatbox van tv 1. Ik kan me nog helemaal voorstellen hoe die eruit zag (veel geel en oranje). En na een tijdje vond ik daar een chatvriendje, Jeanke.

Daarna was het elke avond vaste afspraak, om 20u30 als ik me goed herinner. Na een tijdje stapten we over op ICQ en zaten we daar ons uurtje te chatten. En ook het tijdperk van Messenger beleefden we samen. Virtueel samen dan toch, want we woonden wel een eindje uit elkaar en afspreken kwam eigenlijk zelfs nooit ter sprake. We waren dan ook gewoon goede vrienden, iets meer heeft geen van ons beiden nooit gewild. Het dichtste dat we ooit zijn gekomen zijn brieven heen en weer. Jaja, handgeschreven brieven, met de post. Die van hem dan nog geschreven tijdens de les op briefpapier van de school (nog zoiets nostalgisch, zou dat nu nog bestaan?). En ooit loste hij van op afstand een probleem op met mijn mail en was een verwijzing daarnaar jarenlang mijn paswoord, als eerbetoon.

Toen we gingen studeren en werken, verloren we elkaar wat uit het oog en waren uiteraard ook de chatmomentjes een heel stuk schaarser. Maar we zijn nog altijd virtuele vriendjes op Facebook. En ook al zal een ontmoeting er waarschijnlijk nooit inzitten, toch is het fijn om af en toe een inkijk te hebben in hoe het met hem gaat. Want ook al was het dan van op afstand, hij was vaak mijn rots in de branding. Een vaste afspraak om ons hart te luchten bij elkaar. En ook al is het dan niet in het echt, dat is toch waar vriendschap om draait.