Just another tragic monday

Soms heb je van die dagen dat

• Je wakker wordt, lang genoeg hebt geslapen, en toch helemaal niet uit je bed geraakt.
• Je merkt dat een breuk toch echt niet in je koude kleren gaat zitten, ook al heb je er zelf voor gekozen.
• Je ineens ontdekt dat je autokoffer nog vol dozen zit die je vrijdag ergens moest afzetten en je dus nu nog even een ommetje doen moet doen voor je naar het werk kan rijden.
• Dat de wifi spelletjes speelt en er voor zorgt dat je om de haverklap opnieuw kan beginnen met dingen omdat alles vastloopt.
• Je wordt gebeld door je baas, net als je ziet dat een collega die normaal ’s avonds moet werken er niet is en je dus al snel weet hoe laat het is.
• Je dus onverwacht moet overwerken en een afspraak die al 3 maanden vaststond moest verplaatsen (gelukkig maar een weekje verder).
• Je niets anders doet dan binnenlopers op kantoor verder helpen en de telefoon opnemen, ook al ligt er nog heel wat ander werk op je te wachten, omdat het gewoon veel te druk is.
• Je ineens moet bedenken hoe je info kan geven zonder dat je naar de website kan verwijzen omdat je een handgeschreven brief krijgt met een vraag en je alleen een postadres hebt om te antwoorden.
• Je geduld door sommige mensen echt wel op de proef wordt gesteld.

En zo’n dag moet je dan zien door te komen zonder chocola.

Kunnen we de week misschien opnieuw beginnen, want ik was er duidelijk niet klaar voor…