Wat ben je moedig

Als ik mensen vertel over mijn relatiebreuk, zowel in het echte leven als hier op mijn blog, dan krijg ik vaak de reactie dat ik zo moedig ben. Niet dat ik dat wil ontkennen, want het heeft zeker moed gevraagd. Maar ergens klinkt dat toch een beetje raar. Want is het niet jammer dat voor jezelf kiezen en jezelf op de eerste plaats zetten iets is waar mensen bewondering voor hebben en waar je moed voor nodig hebt? Het zou net vanzelfsprekend moeten zijn. Ik verwijt hier niemand iets, want ikzelf heb hierin ook een heel parcours afgelegd. Maar hoe triest is het toch dat het voor zoveel mensen, waaronder mezelf, zo moeilijk is om te doen wat juist voelt. En om het daarna zo klein te maken, alsof je je bijna moet schamen dat je voor jezelf kiest.

Maar ik ben wel trots op mezelf. Of het nu echt moedig was of niet, ik mag wel fier zijn. Omdat ik aan deze beslissing merk hoe ver ik ben gekomen. Pakweg een jaar geleden zou de angst om alleen te zijn en opnieuw te moeten beginnen het zeker gewonnen hebben van de angst dat ik in een verkeerde relatie zat. En de schouderklopjes die ik daar voor krijg, die doen oprecht deugd. En daar kan ik dan weer net moed uit putten.