Onder de kerktoren

‘Je komt er, je blijft er’. Dat is de slogan van de plaats waar ik woon. En hoe ouder ik word, hoe meer ik dat ook zo voel. Ik heb hier nochtans niet altijd gewoond, al ben ik hier wel geboren en getogen. Maar toen ik de eerste keer alleen ging wonen, trok ik weg en huurde een appartement in een andere provincie. De voornaamste reden was dat ik dan dichter bij het werk zou wonen. Maar voor een deel was het ook een vlucht. Ik had het moeilijk met mezelf en hoopte in een nieuwe woonplaats ook een nieuwe start te kunnen maken.
Dat de job die ik toen had al snel zou verdwijnen was uiteraard onvoorzien en ook dat ik net voor ik verhuisde iemand leerde kennen in mijn geboorteplaats, was ook onverwacht. Opnieuw beginnen liep dus niet allemaal op rolletjes. De relatie bleef niet duren en nieuw werk vinden was ook niet zo gemakkelijk. Maar terug verhuizen, dat kwam niet echt in me op. Ik bleef ginder werk zoeken, ging bij een aantal verenigingen en ploeterde verder. En uiteindelijk viel wel alles in de plooi en ik voelde me er echt thuis. Toen ik voor de liefde na een paar jaar nog een beetje verder ging wonen van mijn geboorteplaats, werd het wel moeilijker. Op bezoek gaan bij de familie werd een daguitstap in plaats van snel even binnen springen. Vrienden zagen het niet meer zo zitten om geregeld af te komen. Dus toen ook die relatie op de klippen liep, moest ik kiezen. Terug naar mijn geboorteplaats of toch blijven hangen in mijn nieuwe provincie waar ik toch al wat dingen had opgebouwd?

Het werd het eerste. Want een breuk verwerken gaat toch altijd net iets beter als je omringd bent door je familie en vrienden. En dan merk ik toch dat ik me beter voelde bij mijn vriendinnen die al heel lang met me meelopen. En dat een mama op zo’n moment altijd het beste weet we ze moet zeggen (ook al besefte ik dat toen misschien niet altijd). Ik heb me de keuze om terug te komen nooit beklaagd. Ik woon graag in mijn huisje, ben goed omringd en heb hier alles in de buurt wat ik nodig heb. Zo erg zelfs, dat ik me niet meer dadelijk ver zie verhuizen. Dus misschien moet ik ook maar op zoek naar een vent onder deze kerkentoren…