Via mijn werk praat ik met heel wat mensen. Ik hoor hun verhaal, wat ze doen en hoe hun situatie er uit ziet. De laatste tijd zijn mijn klanten overwegend vrouwen, zo tussen 25 en 40. Als ik hen in een gesprek hoor vertellen over hun kinderen of hun zwangerschap, dan heb ik tegenwoordig de slechte gewoonte om in hun CV te spieken naar hun geboortejaar. En dan is het toch confronterend om te zien hoeveel vrouwen van mijn leeftijd of zelfs een stuk jonger wel al een gezin hebben. En dat geeft me angstzweet.
Mijn mama was 34 toen ik werd geboren (en er volgende nog een zusje). Ook niet bepaald een jonge mama dus. Vroeger was ik altijd vast van plan om ‘beter’ te doen en er minstens 5 jaar vroeger aan te beginnen. Toen stond ik er natuurlijk nog niet bij stil dat het misschien niet zo simpel zou zijn om een goede papa te vinden om dat mee te doen. Het is allemaal zo makkelijk gezegd, maar veel minder makkelijk gedaan.
Uiteraard hebben mijn ouders hun uiterste best gedaan voor mij. Maar ik weet dus uit ervaring hoe het is om een mama en papa te hebben die iets ouder zijn dan die van vrienden. En dat is niet altijd fijn. Als klein kind krijg je wel eens de vraag of het je opa is die je komt halen. Als tiener merk je wel eens dat er echt zoiets bestaat als een generatiekloof. En de kinderen van de vrienden van je ouders zijn allemaal wat ouder zodat je daar minder aansluiting vindt. Ik had het voor mijn kindjes graag anders gehad…
levelieze.com 