Deze week een dagje later dan anders, maar wel opnieuw een boekenquote en wat die met mij deed. Deze keer niet over eenzaamheid of ongelukkig zijn, maar over iemand verliezen (misschien moet ik binnenkort toch ook eens op zoek gaan naar iets luchtigers).
Wat hierboven staat voelt helemaal waar. Zolang je zelf nog niemand hebt moeten afgeven die dicht bij je staat, kun je wel heel erg je best doen om te proberen begrijpen hoe dat voelt, maar dat zal nooit helemaal lukken. Vroeger was ik daar niet zo mee bezig. Ik verloor mijn grootouders toen ik nog redelijk jong was en daar nog niet helemaal bewust stil stond. Ik kon me dan ook niet zo goed inbeelden hoe anderen zich voelen als ze op veel latere leeftijd het sterfgeval van een oma of opa moesten verwerken.
En zelfs toen de vader van een vriendin stierf, vond ik dat natuurlijk erg, maar het gebeurt en het leven gaat verder. Maar dan maak je het zelf mee. Een moeder afgeven op je dertigste, dan lijkt er iets voor altijd veranderd. En je wordt lid van de nabestaandenclub, tegen wil en dank.
Maar door bij die club te horen, ontstaat er wel een soort begrip. En je kan beter omgaan met andere mensen die ook bij de club gaan horen. Je reageert anders op het nieuws dat iemand een ouder verliest want je weet dat gewoon ‘veel sterkte’ zeggen, niks betekent als je er zelf al bent door gegaan. Net omdat die persoon net een hoge prijs heeft betaald om bij de club te komen. Dus ook al wil niemand echt graag lid worden, het heeft me dus ook wel wat bijgebracht. En zo kan ik soms toch een beetje troost geven.
levelieze.com 
Helemaal waar! En een dikke zoen erbovenop!
LikeLike
Heel juist, die quote ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is een dikke waarheid jammer genoeg
LikeLike
Inderdaad, jammer genoeg een grote waarheid
LikeGeliked door 1 persoon
Oh zo waar, wat niet wegneemt dat niet elk soort verdriet even zwaar is (al is het natuurlijk moeilijk te weten hoe zwaar iets effectief is). Ook al weet ik jammer genoeg hoe het voelt om iemand te verliezen, het waren mijn grootouders. Waar ik zeker een goede band mee had en bovendien was ik inderdaad op een leeftijd waarop je dat verlies heel erg meemaakt (19 en 25). En toch, je kan het tegelijk een plaats geven, omdat ze oud zijn en het “zo hoort”. Als ik dat vergelijk met het verdriet dat mijn moeder had (en in zekere zin nog altijd heeft), toen zij, net zoals jij, op haar dertigste haar moeder verloor (ik was toen 4, dus van dat verlies herinner ik mij heel weinig), dat is nog iets heel anders… Ik kan mij niet inbeelden hoe dat moet voelen en kan alleen maar blij zijn dat dat het geval is!
LikeGeliked door 1 persoon