Tof weekend zal het wel geleken hebben in mijn weekoverzicht: een overwinning van de Duivels, dansen op een trouwfeest en lekker gaan barbecueën voor de verjaardag van een vriendin. En natuurlijk ben ik blij dat ik uitgenodigd wordt voor zo’n dingen. Maar eerlijk, ik heb vooral heel veel tranen gelaten in het weekend.
Want daar zit of sta je dan, tussen allemaal mensen die elkaar graag zien. Helemaal alleen, wensend dat je een klein stukje van dat geluk ook zou mogen hebben. Maar ik voelde maar 1 ding, een heel groot gat in mijn hart dat echt gewoon pijn doet. Een pijn waar ik al heel lang heel hard tegen probeer te vechten, maar zo makkelijk is dat niet. Ik probeer me sterk te houden, want niemand zit er op te wachten dat ik er bij zit als een hoopje ellende (ook ik niet), maar op zo’n moment ben ik vooral heel eenzaam ook al sta ik volop tussen de mensen.
Het is elke keer weer de confrontatie aangaan, want als ik de situaties wil ontwijken waarin ik die gevoelens niet zou kunnen hebben, dan kan ik amper nog buiten komen. Ik ben logischerwijs omringd door mensen die trouwen en kinderen krijgen, daar heb ik nu eenmaal de leeftijd voor. En op een trouwfeest weet je op voorhand natuurlijk dat je met een verliefd koppel te doen gaat krijgen. Maar op een verjaardagsfeestje zitten tussen zeker 30 volwassenen en de enige vrijgezel zijn en op 1 na de enige zijn die zonder kroost rondloopt, dat was toch wel confronterend. Omdat ik zou willen dat ik bij hun clubje hoor. Van niet te moeten zeggen dat ik geen partner en/of kinderen heb. En om er gewoon een klein beetje meer bij te horen. Want zonder verwijtend te willen zijn, als je samenkomt me mama’s, papa’s en hun kinderen, dan is er weinig ruimte om met iets anders bezig te zijn dan met of over die kinderen.
Ik kreeg dus een behoorlijke knauw dit weekend en het heeft me heel triest gemaakt. Het is erg om te zeggen, maar ik denk dat die pijn ook maar ooit helemaal gaat weg gaan als ik toch nog mijn gezinnetje vind. Hoe hard ik ook mijn best zou doen om iets anders te vinden om ook voldoening te vinden in mijn leven, dat gaatje blijft. Dus misschien moet ik gewoon leren leven met die tristesse. Al hoop ik wel een manier te vinden om de pijn te laten verdwijnen.
PS: voor mensen die nu willen reageren met: ‘in een relatie is het niet beter’, ‘je kunt toch ook happy single zijn’, ‘het is niet omdat iedereen dat wilt dat je dat ook moet willen’ en andere clichés, lees dan eerst even wat ik hier al schreef of reageer gewoon niet.
levelieze.com 
Dikke knuffel ❤️❤️❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Annelies, het is ongelooflijk hoe goed je kan omschrijven hoe je je voelt. En moedig ook, in deze dagen van instagram-happiness. Ik hoop dat dat gaatje in je hart opgevuld raakt, maar vooral, dat de pijn minder wordt.
Ik denk aan u <3
LikeGeliked door 1 persoon
maar meiske toch, ik zou je nu een hele dikke knuffel willen geven. Omringd zijn met mensen en je toch eenzaam voelen, dat moet pijn doen. Maar wel chapeau dat je dat eerlijk durft erkennen.
Ik wou dat ik je een oplossing kon geven, maar die heb ik niet in alle eerlijkheid.
LikeGeliked door 1 persoon
Een oplossing is er ook niet echt he, buiten geduld hebben en toch een beetje blijven hopen dat het voor mij ook nog is weggelegd.
LikeLike
❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet nog heel goed hoe eenzaam ik was en hoe verlaten ik me voelde en vooral hoe in de steek gelaten door mensen waarvan ik dacht dat het vrienden waren. En ja die clichés vreselijk allemaal afscheep antwoorden. Ik wens je sterkte en veel goeds voor de toekomst.
LikeGeliked door 1 persoon
Het spijt me dat je je zo voelt! Ik herinner me nog goed hoe ik me als single voelde tussen al mijn vriendinnen die gingen samenwonen. En nu weet ik maar al te goed wat het is om tussen jonge mama’s te zitten als je zelf geen kinderen hebt. Het gevoel dat het leven vooruit dendert en jij achterblijft. Ik hoop dat je gelukkig wordt op de weg die je leven zal nemen, hoe het ook uitdraait. Dikke knuffel!
LikeGeliked door 1 persoon
Ook ik heb er wel eens last van. Ik snap het lastig het moet zijn om er mee geconfronteerd te worden, maar zoals je schrijft, is jezelf opsluiten ook geen oplossing, integendeel. Dikke knuffel x
LikeGeliked door 1 persoon
<3
LikeGeliked door 1 persoon
Hier ook vaak datzelfde gevoel als jou hoor. Onlangs was het babyborrel van mijn metekindje. Ik kende er heel weinig mensen, er waren veel koppels met kindjes…Ja onderweg naar huis heb ik toch ook een traantje gelaten.
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Lieze,
Als ik dit lees besef ik juist des te meer hoe fijn het is om iemand te hebben. Het enige advies wat ik je kan geven is zoek op onverwachte plekken en buiten je comfortzone, hopelijk zul je iemand vinden. En ook dat je vooral gelukkig moet zijn met jezelf, dat blijft lastig ook in een relatie.
Helaas ken ik geen geschikte vrijgezelle mannen.
Liefs,
Vera
LikeGeliked door 1 persoon
Och, wat zou ik willen dat ik het kon oplossen voor jou. Dat ik je een superman en kinderen kon toveren! Want verdorie, als je heel hard naar iets verlangt, of dat dan een relatie is, of een kind, of iets anders, dan doet het gewoon pijn als het er niet is! Dikke knuffel, hou je goed!
LikeGeliked door 1 persoon