Op achtervolgen aangewezen

Ik kreeg overlaatst volgende metafoor voorgeschoteld: in de koers heb je 1 iemand die als eerste over de streep komt, maar je hebt ook het peloton. En ze doen allemaal hard hun best, zowel die eerste als al degenen erachter. Want vaak haalt iemand uit het peloton het net niet. Vaak zit het peloton die eerste op de hielen en is het verschil aan de meet maar heel klein. Dat wil daarom niet zeggen dat die niet goed kan fietsen en niet voldoende inzet toont, het betekent gewoon dat er nog iemand voor zat. 

Het ging dan wel over iets totaal anders, maar het beschreef wel goed hoe ik me vaak in het leven voel. Als iemand uit het peloton, iemand die er nooit uitgeraakt om in de koers van het leven eens de eerste te zijn. Het voelt in mijn leven immers heel erg alsof ik altijd een achterstand moet inhalen. De dingen die ik wil bereiken worden door heel veel mensen rond mij gehaald en ik ben op achtervolgen aangewezen. En het leven is geen wedstrijd, maar iedereen droomt wel eens van een bepaald schavotje waar die wil geraken.

Ik doe net zo hard mijn best als alle andere renners in de koers. Vaak voelt het zelfs alsof ik nog veel harder mijn best doe als vele anderen omdat het bij hen vanzelfsprekender lijkt te gaan als bij mij. Alsof zij een talent hebben voor het leven en ik niet. En hoe hard ik mijn best ook doe om uit het peloton te geraken, ik word altijd voorbij gestoken door anderen en val uiteindelijk naast het podium.

En net als de renners in de koers die het podium niet halen, heb ik het daar moeilijk mee. Ze krijgen ongetwijfeld ook te horen dat ze goed bezig zijn, hun best hebben gedaan, dat er nog kansen komen. Maar de teleurstelling is er als ze zien dat iemand anders het plaatsje behaald dat zij op ogen hadden. En voel ik me ook, teleurgesteld en verdrietig omdat het harde werk geen medaille oplevert. Je bent er dan misschien bijna als je al in het peloton zit, maar net niet, daar doe ik het niet voor.