Ingekaderd

Ik ben iemand die graag controle heeft. Ik heb vertrouwen in dingen als ze een bepaald stramien volgen. Dan kom ik niet voor te veel verrassingen te staan en hoef ik niet te vaak te wankelen. Daarom hou ik van een kader. Als het kader (of soms zelfs het keurslijf) er is, dan kan ik gerust zijn.  Geef mij maar regeltjes om te volgen, voor mij is dat helemaal ok.

Ik merk dat in veel dingen in mijn leven, grote en kleine. Zo hield ik vroeger in mijn studententijd wel eens van een cantus op tijd en stond. Niet alleen omwille van het drinken en leuk samen zijn, maar ook omdat een cantus nog echt een vaste structuur en regels heeft. Je weet waarmee het start, de senior heeft altijd gelijk, er zijn vaste onderdelen en er is een vast antwoord op een bepaalde uitspraak. Niet dat die regels altijd door iedereen gevolgd werden, maar die anarchisten hoorden er ook bij.

Ook in mijn werk had ik al last van controledrang. Zo doe ik al jaren graag de trajecten om mensen te begeleiden met hun business plan, maar vond ik absoluut mijn draai niet in begeleidingen van andere uitdagingen. Niet omdat ik die niet kon, maar omdat ik daar mijn houvast miste. Een businessplan geeft een structuur waar ik rond kan werken. Mensen die komen met heel uiteenlopende vragen, daar werd ik heel onrustig van.

En ik besefte recent dat ik mijn leven ook in een kadertje heb proberen duwen. Ik had een tijdlijn gemaakt en daar op gezet op welke leeftijd ik wat moest bereikt hebben. Zo dacht ik meer controle te krijgen over iets waar eigenlijk geen controle over is. Er bestaat geen kader voor het leven. Nu is het geen probleem om mijlpalen te hebben, maar wel als je ze al vast zet op je tijdlijn voor je ze bereikt hebt. Die kadertjes maken ga ik dus proberen loslaten, want ik ben al te vaak ongelukkig geweest omdat het kader brak. Ik mag dan wel weten welke mijlpalen ik nog wil bereiken, maar wanneer het pad mij daar langs leidt, dat kan niemand voorspellen.