Laten zien dat ik het moeilijk heb, dat heb ik heel erg moeten leren. En ik ben er nog altijd niet zo geweldig goed in. Want het blijft toch heel erg jezelf open stellen en je kwetsbaar opstellen. En jullie konden al meerder keren lezen dat dat niet mijn sterke kant is (of net wel, het is maar hoe je het bekijkt).
Al was er wel één moment waarop ik wel ineens mijn vriendinnen durfde bellen en durfde vertellen over hoe moeilijk ik het had en dat was toen mijn mama in het ziekenhuis belande en uiteindelijk stierf. Dat lukte mij wel, omdat het aanvoelde alsof het normaal was om het daar moeilijk mee te hebben dus dat ik dan meer recht had om me daarover bloot te geven.
Dat slaat natuurlijk op niks, want uiteraard is het normaal dat je het moeilijk hebt als je je moeder verliest, maar het zou even normaal moeten zijn om het moeilijk te hebben met een onverwacht ontslag, een relatiebreuk of een groot gevoel van eenzaamheid. En ik had het daar inderdaad moeilijk mee, maar toch voelde het voor mij niet normaal genoeg om er gewoon met mensen rond mij over te spreken.
Mijn normaal was dat ik dat leed maar in mijn eentje droeg en er niet te veel mensen mee lastig viel. En zo voelde het na een tijdje ook normaal dat ik me eenzaam voelde en dat ik op verschillende vlakken een buitenstaander was. Allemaal omwille van eigen regeltjes die ik mezelf had opgelegd. Maar het moeilijk hebben zou nooit normaal mogen zijn. En er over zwijgen ook niet. Of het nu gaat om een grote moeilijkheid of een kleine, ze mogen er allemaal zijn.
blogpost 30/40 van #40dagenbloggen
levelieze.com 
Gelijk heb je! Maar voor mij herkenbaar. Ik luister ook eerder naar de moeilijkheden van anderen dan over die van mezelf te praten, door van die zelf opgelegde regeltjes en overtuigingen zoals ‘Je hebt die moeilijkheden toch zelf gezocht, dan moet je er ook niet over klagen!’ …
LikeGeliked door 1 persoon
Erg he, dat we zo streng zijn voor onszelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Elk moment dat je het moeilijk hebt is erg voor jou.
Ventileren is belangrijk, al is het hier, in whatsapp, ik ben ervan overtuigd dat je steeds bij iemand terecht kan meid!
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar! Toen ik indertijd zo hard met mijn thesis aan het sukkelen was en eigenlijk – achteraf bekeken – toen al op (of over) de rand van een depressie zat, durfde ik daar gewoon niet over praten. Want ah ja, ik was voor iedereen “die slimme die dat wel kon”, waar het “raar” was dat het een jaar langer duurde. Terwijl ik dan nu denk: jah, alsof het sneller opgelost geraakte door er niet over te praten…
Ik hoop dat je het vandaag makkelijker kan of jezelf toestaat om het er met anderen over te hebben!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik voel wel dat ik er on gegroeid ben (gelukkig).
LikeLike
Zeker weten!
LikeLike
Als je het vanop een afstand bekijkt is het misschien menselijk om te zien dat net wanneer je het moeilijkst is, dat je je zo kwetsbaar voelt en daardoor het moeilijker is om connecties te maken. Zo ironisch want dan hebben we ze het meeste nodig.
Ik heb ook de schrik dat ik als een zaag ga overkomen. Misschien omdat ik zelf soms met niet genoeg mildheid en empathie naar anderen kan overkomen, draai ik de rollen om en vrees ik dat anderen dat ook niet bij mij gaan kunnen.
Waarom maken we het onszelf soms zo moeilijk?
LikeGeliked door 1 persoon
Echt he!
LikeLike