Ooit schreef ik hier over iets waar ik echt bang voor ben, namelijk slangen. Maar mijn grootste angst is iets heel anders. Het meest schrik heb ik namelijk voor alleen blijven. Of dat denk ik toch. Want onlangs bedacht ik me dat ik dan toch al bijna 4 jaar gewoon in dat angstscenario leef, elke dag en ik leef nog. Dus misschien is het allemaal zo afschrikwekkend niet als dat ik het in mijn hoofd heb gemaakt.
Als ik teruglees in dagboeken van vroeger, dan is geen partner hebben een thema dat heel vaak terug komt. Al van heel lang geleden. Mijn vriendinnen vonden hun partner vaak al rond hun 18, dus al vanaf toen hield het me bezig dat dat bij mij niet zo was. Ik had wel eens vriendjes, maar niks al te serieus en al zeker niet blijvend. Zelfs 18 jaar geleden al maakte ik me dus zorgen dat ik niemand had. En dat verlangen is dus wel met periodes ingevuld, maar nu alweer een hele tijd niet meer en het verlangen blijft er nog.
Dat dat alleen maar erger werd door mezelf te vergelijken met anderen, daar ben ik me van bewust. En vind ik het fijn om alleen te zijn? Nee dus, meestal niet. Ik kan mijn plan trekken alleen, maar ik mis wel een lief in mijn leven. Maar als blootstelling de beste therapie is om een angst te overwinnen, dan is de angst die er rond hangt misschien wel wat gaan liggen. Want mijn leven is al die jaren gewoon verder gegaan, het ene jaar al wat gelukkiger dan het andere. Maar het was zeker niet altijd vreselijk.
Uiteindelijk gaat de schrik waarschijnlijk niet eens over geen partner vinden, maar over uit de boot vallen. Iets dat aangepraat wordt door de idealen die ik rond me zie. Er zijn momenten dat ik er niet meer in geloof dat die relatie nog gaat komen. En het lukt me steeds vaker om me daar niet meer compleet door onderuit te laten halen. Gelukkig heb ik ondertussen kunnen ervaren dat ik mijn grootste angst gewoon overleef. En dat zal in de toekomst ook wel zo zijn.
levelieze.com 
Beter geen relatie dan eenzaam in een relatie, is mijn stelregel altijd.
Wanneer ik goed kijkt naar veel stellen of met vriendinnen praat, soms, dan ben ik juist blij dat ik niet in hun schoenen sta….
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken me heel erg in wat je zegt over idealen die je aangepraat worden, zeker op onze leeftijd. De werkelijkheid is echter niet altijd zo ideaal hoor. Dat wil daarom niet zeggen dat je die angst niet kan voelen vanuit jezelf. Mooi hoe je inmiddels weet dat je ook dat kan overleven. En wie weet worden bepaalde dromen toch vervuld down the road…
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi, dat je beseft dat je het alleen ook kan. Niet dat je het daarom wil (moeten i.p.v. willen alleen zijn is sowieso niet leuk), maar gevoelsmatig maakt het idee dat je het kan wel degelijk uit, denk ik. Wat niet wegneemt dat ik hoop dat je het ooit niet meer alleen moet.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik blijf ook hopen hoor, maar de wetenschap dat het niet iets hoeft te zijn waar ik voor de rest van mijn leven bang voor hoef te zijn kan wel rust geven.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat denk ik ook!
LikeLike
dat vind ik heel mooi !!
ik heb ook een periode gehad dat ik precies iemand anders verantwoordelijk stelde voor mijn geluk.. alsof de omstandigheden.. de anderen.. er altijd wel iemand roet in het eten gooide.
ik vond het idee beangstigend.. dat je zelf 100% verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Ondertussen kan ik ook alleen zijn.
en stillekes aan leer ik ook wat ik nodig heb voor mijn eigen geluk !
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn ervaring is dat, als ik dat soort wensen loslaat (“oké, het zal er wel niet meer van komen”), dat het dan vaak alsnog gebeurt. Geen idee waarom en hoe dat precies werkt. Misschien omdat ik dan minder krampachtig overkom ofzo? Of omdat er meer aandacht overblijft voor andere dingen (lees: kansen)? Het werkt ook zeker niet altijd en per direct – dat zou wat zijn… – maar door je niet meer onderuit te laten halen door die angst kom je denk ik wel verder. Of ergens waar je eerder niet aan gedacht had. Hopelijk met een lief, uiteindelijk, en anders zonder. :)
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had die angst vroeger ook… En dat mensen uit je omgeving al vanaf je 15 ofzo komen vragen “en, nog geen lief” omg HOORNDOL werd ik daarvan, ja zelfs familie of vrienden van mijn ouders, waar moeiden ze zich mee? Omdat daarnaast ook al mijn vriendinnen meestal een vriendje hadden, ging ik op den duur geloven dat er iets mis was met mij! Precies of je kan in je eentje niet bestaan…
LikeLike
Soms voelt dat inderdaad nog altijd zo. Je gaat er natuurlijk niet van dood, maar gelukkig word je er ook niet van…
LikeLike