Dicht bij mij

Een nieuwe wereld die voor je open gaat, dat kan gebeuren op elk moment in je leven. Een vaak is het maar als je ineens in die wereld terecht komt, dat je inziet dat de wereld die je daarvoor kende misschien toch maar een flauw afkooksel was van wat het kan zijn. Dat heb ik het laatste jaar op een aantal vlakken ervaren.

Vroeger had ik vaak het gevoel dat niemand echt dicht bij mij stond, zelfs mijn beste vriendinnen of partners niet. En ik ben me er van bewust dat dat soms was omdat ik ze zelf niet dichtbij liet komen. Ik kon me niet kwetsbaar opstellen omdat ik dan andere kanten van mezelf moest laten zien en ik kon moeilijk geloven dat ik dan nog de moeite waard was. Ik denk vaak dat ik het kneusje ben dat geen leven heeft en dat mensen daarom medelijden met mij hebben in plaats van dat ik voldoende durf geloven dat mensen mij echt graag hebben en er echt graag bij willen en ook willen houden.

Ik was (ben?) het ook al zo gewoon dat ik altijd pech heb en niet heb wat ik zo graag zou willen, dat niet helemaal gelukkig zijn al zo normaal voelt. Maar het kan misschien toch nog anders. Want ik heb de laatste jaren (en zeker maanden) zoveel over mezelf geleerd en ik merk dat dat kwetsbaar opstellen nu wel beter lukt. Want bij mijn nieuwe vriend kon ik vanaf het begin helemaal mezelf zijn. En daardoor lukte het ook om dat bij anderen meer te gaan doen.

Het mooiste daar aan is misschien wel dat ik het allemaal al wat had opgegeven. Maar het feit dat ik nu inzie dat het ook anders kan, is een teken dat het er nu wel stilaan is. En dat het dus nog niet te laat is, want dat ik nog jaren heb waarin ik er dan hopelijk wel van kan genieten.