Wat gaan de mensen zeggen, met die mantra ben ik een beetje opgegroeid. Niet dat het er bewust bij ons werd ingedramd, maar ik hoorde het wel voldoende thuis om het in mijn hoofd te steken. En ook al bedoelden mijn ouders dat helemaal niet fout, het heeft heel wat impact gehad op mijn leven. En nog. Want ik moet nog altijd afleren om te veel mijn gedrag af te stemmen op wat andere mensen zouden kunnen denken.
Blijkbaar was het dus iets negatiefs als mensen een gedacht hadden over ons. Als we niet voldeden, dan zou er over ons gepraat worden. Dus ja, in mijn hoofd betekende dat dat er een bepaalde norm was waar je aan moest voldoen en dan zouden mensen niks kunnen zeggen. Wat die norm dan was, dat heb ik zelf ingevuld. Ik nam stukjes van allerlei dingen die ik om mij heen zag en hoorde, want ik had een beeld nodig van hoe het moest zodat ze geen commentaar zouden leveren. Die norm heb ik zelf gemaakt.
Ik maakte die destijds om een houvast te hebben. Ondertussen weet ik ook wel dat dé norm niet bestaat. Wat normaal is, ligt voor iedereen anders en er zullen altijd wel mensen zijn die er anders over denken als jij zelf. Er is dus geen manier om te leven waarin je het iedereen het helemaal naar hun zin maakt en waarin niemand ooit commentaar heeft. Maar als je jezelf hebt grootgebracht met het idee dat er wel een bepaalde norm is en dat je maar graag gezien gaat worden als je aan die norm voldoet, dan is het niet zo makkelijk om die los te laten.
Ik ben dus jaren ongelukkig geweest omdat ik in mijn hoofd niet aan mijn eigen gemaakte norm tegemoet kwam. Ik kwam vaak nog niet eens in de buurt. En dan ga je over je grenzen. Of je verlegt steeds je grenzen. Het moest altijd meer, beter, want zelfs als ik de lat die ik had gelegd had bereikt, dan voelde ik me nog niet gelukkig, dus dat zou dan wel betekenen dat de lat nog niet juist lag, dat ze nog hoger moest. Want ja, in mijn norm lag de lat enorm hoog. Veel te hoog om er ooit nog over te kunnen, zelfs niet met de beste polsstok. En eigenlijk maakten die andere mensen niet meer uit, want ik was alleen voor mezelf niet goed genoeg. Dus nu ben ik aan het leren dat ik gerust eens onder de lat mag doorlopen. Dat vraagt namelijk een pak minder energie. En wat de mensen dan zeggen, dat maakt niet uit.
levelieze.com 
Wow, wat mooi geschreven! Wat goed dat je je eigen gedrag zo kunt analyseren. Op naar herstel, meer rust, meer ontspanning, jezelf goed genoeg vinden en jouw eigen prestaties voldoende.
LikeGeliked door 1 persoon
Onze buren hebben die mantra blijkbaar nog nooit gehoord en weten ook niet zo goed van normen en waarden.
De ‘gewone’ huis-tuin-en-keuken normen zijn vind ik vanzelfsprekend. Dat je je altijd zou moeten aanpassen aan anderen omdat ze anders kletsen, vind ik geen goede instelling, maar je helemaal aan niemand aanpassen gaat ook niet. Het is een over en weer gebeuren waarin een balans moet zijn. Juist de mensen die een uitgesproken manier van leven hebben en een eigen identiteit – zonder anderen daarmee te storen – vind ik bijzonder.
LikeLike
Uiteraard is rekening houden met elkaar wel belangrijk, zonder die basiswaarden en -normen zou het snel chaos zijn denk ik :-)
LikeGeliked door 1 persoon
Hear hear! Ik ben er ook niet ongevoelig aan, aan wat ‘de mensen’ denken, maar toch probeer ik vooral mijn eigen koers te varen.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi gezegd. Ja, er is een (ongeschreven) norm die voor elke deel van de maatschappij weer ietsje anders is. Maar dat is ok. Belangrijk is hoe je ermee omgaat. En dat je de anderen respekteer en niet stoort met je gedrag of mening. De relatie met die “lat” zie ik niet helemaal. De lat heeft betrekking op je eigen prestaties en die zijn maar tendelen aan de externe normen gerelateerd. Alhoewel als ik het nu opschrijf, klopt het niet. Je eigen normen zijn natuurlijk op de externe gebaseerd. Maar ok, veel succes met de grenzen van je eigen leven verkennen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb inderdaad mijn interne lat afgestemd op wat ik dacht dat de externe norm was. Als je dan die norm in je hoofd strenger maakt dan ie is, dan ligt je lat ook ineens te hoog.
LikeLike
Welke mensen? 😉 (das mijn mantra 😆)
LikeLike
Groot gelijk!
LikeLike
Wauw, deze komt binnen… Ik probeer mezelf er ook aan te herinneren dat het oké is om onder de lat door te lopen, maar de praktijk is vaak moeilijker dan de theorie. Wat ik ook wel heb geleerd is dat ‘de mensen’ vaak niet bezig zijn met oordelen over een ander, maar vooral met zichzelf bezig zijn. En dat bedoel ik niet op een negatieve manier hoor; mensen hebben vaak zo veel aan hun hoofd dat oordelen over een ander er niet altijd meer bij kan.
LikeLike
Ongetwijfeld is dat zo, geen eigenlijk dat dat in ons hoofd toch altijd zo lijkt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach, mijn ouders zeiden dat ook de ganse tijd: “Wat gaan de mensen zeggen.” Dat mantra streeft naar de grijze middelmaat. Iedereen hetzelfde. Hoe saai! Ik ben de mening toegedaan dat mensen die veel over andere mensen babbelen, zelf duidelijk geen interessant leven hebben. Beter geen energie steken in het piekeren over wat andere mensen van jou zeggen en je energie stoppen in je eigen leven.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo zo herkenbaar! Ook hier kwam deze binnen. Want ook ik kreeg als kind regelmatig wel eens te horen maar wat gaan de mensen dan wel niet denken. Waardoor ik net als jij een onbestaande norm begon te vormen en sindsdien heel krampachtig daar aan probeer te voldoen. Sinds kort probeer ik om het wat meer los te laten en niet te denken aan wat de mensen gaan denken. Maar het is met serieus veel vallen en opstaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Dingen afleren is eigenlijk nog veel moeilijker dan nieuwe dingen leren.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven.. Erg herkenbaar ook, zit zowat met hetzelfde probleem. Vooral die evolutie van het voor jezelf ook goed genoeg zijn. Zelfs als het eens ok lijkt of veilig, zit ik soms ook nog wel eens met de gedachte van “het zal wel, achter mijn rug zal het anders zijn”.
Merci om te delen ☺️
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb tot mijn 23e nooit frieten van een frietkot gegeten want dat mocht niet van mijn mama want de mensen zouden ons daar zien en denken dat ze niet kan koken voor haar gezin.
Kleine anecdote om te zeggen dat ik ook zo’n mantra ingelepeld gekregen heb. En dat komt nu boven in coaching sessies waar ik aan mijn zelfvertrouwen en perfectionisme enzovoort moet werken. En da’s verdorie lastig want het zit zo diep geworteld.
succes ermee! het lukt mij niet zo goed.
LikeLike
Ik blijf dat ook echt moeilijk vinden hoor! Denk dat dat een levenslang proces is…
LikeLike