Veroordeeld

Ik vind het niet leuk om te moeten toegeven, maar ik weet van mezelf dat ik nogal snel een oordeel klaar heb. Niet dat ik dat oordeel dan hardop ga staan roepen of mensen ga dwingen om te veranderen, want dat vind ik echt vreselijk als andere mensen dat doen. En het is waarschijnlijk ook wel gewoon des mensen om te oordelen en te beoordelen. Dat zal wel in onze natuur zitten om te kunnen overleven, als ik een zot met een geweer niet beoordeel als gevaarlijk dan zou ik hier misschien niet meer zitten.

Maar je kan niet constant een oordeel vellen over alles en iedereen rond je en niet ook een oordeel hebben over jezelf. Dat komt er automatisch bij. En dat oordeel over mezelf is vaak het hardste van allemaal denk ik. Ik kan zo moe worden van al die meningen rond mij, maar misschien is die van mij wel het vermoeiendste van allemaal.

En misschien doe ik dat oordelen over anderen wel net omdat ik mezelf ook zo hard veroordeel. Dat ik me op 1 of andere manier toch iets beter voel door dat te doen. Dat ik zo aan mezelf probeer te verantwoorden dat ik toch iets beter ben dan die persoon die in mijn ogen iets fout doet of zegt en waar ik dus mijn oordeel over klaar heb.

Nu is er natuurlijk een hele goeie manier om minder snel te oordelen: luisteren, observeren en je eigen mening en referentiekader in vraag durven stellen. Maar als het over jezelf gaat, is dat extra moeilijk. Want in gesprek gaan met een ander en nieuwe inzichten aangereikt krijgen is super interessant. Maar wat als je in je eigen hoofd moet beginnen discussiëren met de leugens die je al zolang tegen jezelf vertelt? Dat is een uitdaging van een heel ander kaliber.