De zoektocht naar mijn normaal

Terug naar normaal, zo na Corona, daar keek ik toch best naar uit. Heel dat gedoe over het nieuwe normaal hoefde voor mij zo niet. Niet dat er niks mag overblijven van de laatste jaren, maar over het algemeen vond ik het 2 jaar geleden voor Corona nog niet zo slecht. Maar natuurlijk was niet alleen Corona een abnormale factor voor mij de afgelopen tijd. Ziek thuis zitten was dat ook.

En ook daar verlang ik terug naar normaal. Naar niet meer heen en weer lopen van dokter naar kinesist naar therapeut. Van niet meer arbeidsongeschikt zijn. Naar niet meer hoeven nadenken, analyseren en evalueren bij heel veel dingen die ik doe. Gewoon terug zoals vroeger. Maar natuurlijk zit daar een grote valkuil.

Ik ben niet meer wie ik een 1,5 jaar geleden was. Ik woon op een andere plek, ik heb een relatie, er is een plusdochter bij gekomen. En ik ben gegroeid als persoon. Er zijn zeker ook nog wel constante factoren in mijn leven, maar er zijn dus ook heel veel omstandigheden veranderd.
En net omdat ik gegroeid ben is het eigenlijk niet de bedoeling dat ik terug ga naar wat een jaar geleden als normaal voelde. Dat ik constant moe was omdat ik zo slecht sliep. Dat ik moeite had met mijn grenzen aan te voelen. Dat doordoen ondanks alles hetgene was wat als normaal voelde omdat ik het al zo lang deed.

Ik zal dus toch op zoek moeten naar een nieuw normaal. Niet eentje in de context van de pandemie, maar eentje dat past bij mijn nieuwe leven. Eentje waarin ik meeneem wat allemaal over mezelf heb geleerd de voorbije jaren: de grenzen, het kunnen luisteren naar mijn lijf en mijn buikgevoel, het goed genoeg zijn. Een normaal dat helemaal van mij is.