Mama

Ik heb al een jaar haar stem niet meer gehoord. Al een jaar niet meer met haar gepraat. Ik kon haar wel nog vastpakken, maar toen was ze al niet meer echt mijn mama.

In het voorbije laatste jaar kon ik niet bij haar gaan uithuilen toen ik verging van de hartzeer. Kon ik ook niet heel trots laten zien hoe veel beter het nu weer met me gaat. Kon ik niet met haar babbelen over het huwelijk van mijn zus en hoe moeilijk dat nieuws voor mij in het begin was omwille van wat ik in het verleden meemaakte. Kon ik niet eens snel eventjes bellen om iets te vragen. Kon ik niet eens binnen springen om mijn verhaal eens te doen. Kon ik niet naar haar terugkoppelen over de levensvragen waar ik soms mee zat. Kon ik niet aan haar vertellen wat ik allemaal meemaakte op mijn eerste dates. Kon ik niet mijn blog aan haar laten lezen. En ik kon ook niet meer uitpraten wat ik nog zo graag had willen zeggen.

Maar ik kon wel op heel veel momenten heel trots zijn dat zij mijn mama was en kan nog altijd met heel veel warme herinneringen aan haar terugdenken. En die blijven voor altijd.