Het viel me toch nog zwaar, de feestdagen vieren zonder mama. Ik had misschien gedacht of gehoopt dat het deze keer makkelijker zou gaan, maar het werden emotionele dagen. Het was fijn om samen te zijn met de familie en om terug thuis het feest te hebben, zoals altijd de traditie is geweest. Maar door het terug thuis te vieren, werd het wel weer confronterend.
Ondertussen gaat het leven weer z’n gewone gangetje. De kerstboom is terug verdwenen. Een heel gedoe trouwens, dat ding buiten krijgen. Op het werk vonden mijn collega’s er niet beter op dan hem gewoon daar het raam te gooien (vanaf de tweede verdieping). Hier thuis is het gelukkig een neppe boom en kan ik hem gewoon terug in de doos steken. Samen met de ballen en de lampjes. Klaar voor volgende december. En geloof het of niet, mijn lapjes zitten nooit in de war als ik ze terug uit de doos haal.
Maar wat me wel opvalt is hoe nors mensen alweer rondlopen. Het seizoen van vreugde voor iedereen is duidelijk mee verdwenen met de kerstbomen. Met het voornemen om Think Positive, Act Positive ook dit jaar weer hoog in het vaandel te dragen, word ik soms al goed uitgedaagd. Tot ik daarstraks bij mijn papa thuis kwam om samen iets te eten en ik zag dat hij de tafel nog feestelijk had gedekt. Daar gaat de kerstboom pas weg na Driekoningen (oh die tradities) en dus vond hij dat we er nog van mochten profiteren. Dus aten we aan de chique tafel in de living in plaats van in de keuken en werd de tafeldecoratie terug boven gehaald. En op zo’n moment is duidelijk dat er ook in 2016 alweer kleine ergernissen zijn, maar dat er ongetwijfeld ook weer veel kleine momentjes van genieten zullen zijn.
levelieze.com 