En toen werd het stil

Ik ben ongetwijfeld niet de enige die er momenteel door geplaagd wordt. Ziektekiemen. Van die vieze beestjes die maken dat ik volop loop te snotteren en te hoesten. Nu moet ik natuurlijk niet overdrijven, ik ben geen man en zal deze verkoudheid met gemak wel overleven. Maar er is wel een vreselijk lastige bijwerking. Als ik verkouden ben, dan is het bij mij namelijk altijd een paar dagen beeld zonder klank. En ook nu weer is het zover, ik krijg amper nog een deftig woord gezegd.

Nu zijn sommige mensen in mijn omgeving misschien net opgelucht dat ik het even stil moet houden, maar handig is het niet. Zeker niet toen ik gisterenavond in allerijl een collega moest optrommelen om mijn werk over te nemen, want normaal moest ik spreken voor 50 mensen. In de voormiddag was het me nog net gelukt om een workshop te geven voor publiek, maar toen was het voor mijn stembanden wel genoeg geweest. Ik heb het bij mijn collega trouwens wel al goedgemaakt met een grote doos chocola.

Gelukkig voel ik me niet ziek en is het gewoon even de keel goed smeren als de telefoon gaat voor dringende dingen zodat ik daar op het werk wat kan bijspringen. Ondertussen drink ik theetjes met honing, leg ik ui naast mijn bed, spray ik dingen in mijn neus en knabbel ik op keelpastilles. Niet dat dat echt lijkt te helpen, maar een echte remedie is er niet natuurlijk.