Als alles al gezegd is

De afgelopen dagen heb ik niet veel meer geschreven. De berichten die vorige week online kwamen, had ik al op voorhand geschreven en gingen over alledaagse dingen. Maar iets anders schrijven lukte niet. Omdat het moeilijke dagen zijn. Een breuk verwerken en op het werk ondergesneeuwd raken door de drukte, waren al heel erg zijn tol aan het eisen. En toen ineens werd het ook nog eens die dinsdag. 

Ik ben geen bangerik. Zelfs na alles wat er in deze wereld misloopt, blijf ik hopen en denken het goede kan overwinnen. Maar er was wel verdriet. De eerste dagen drong het nog niet helemaal door. Het leek wel alsof er iets vast zat vanbinnen. En ondertussen werd er heel veel geschreven. Door mensen die het beter konden zeggen dan ik. En ook door mensen die verblind werden door heel wat negatieve gevoelens en online een forum vonden om hun gal te spuien. Dus schreef ik niks en hield het bij mezelf.

We zijn nu bijna een week verder en nog steeds wordt er heel veel gezegd en geschreven. Maar het was ook Pasen, teken van een nieuw begin. Voor ons land, maar ook voor mezelf. Want het waren moeilijke weken en ik kon het lange weekend wel gebruiken om even op mijn plooi te komen en me klaar te maken voor mijn eigen nieuw begin. Om weer bijgewerkt te raken op het werk. Om terug het ritme te vinden in alleen zijn. En om in alles te blijven geloven dat positiviteit  de beste houding blijft.