Een meisje en haar dagboek

In mijn tienerjaren had ik er al eentje, een dagboek. Dat sprak toen heel erg tot de verbeelding want je zag dat bij de meisjes op tv en in de boeken van de babysittersclub. Ik ging dus ook aan het schrijven. En op die leeftijd leken alle tienerdrama’s veel groter dan ze uiteraard waren en wou ik me vooral al heel groot, cool en volwassen voordoen.

Ook later had ik vaak nog een dagboek. Ik schreef dan eerder sporadisch, de ene periode wat meer, dan een heel tijd niets. En op de momenten dat ik het misschien echt nodig had, omdat het heel moeilijk ging, dan lukte schrijven net niet (te confronterend misschien, om iets zwart op wit te zien staan). Dus toen kwam mijn blog, waar ik al die dingen van me af kon schrijven en het dagboek verdween wat op de achtergrond.

Tot een paar weken geleden. Toen besloot ik toch weer om wat te schrijven. Echt te schrijven, met pen en papier. Geen echt dagboek, maar gewoon wat gevoelens en inzichten van de dag (of is dat dan net wel een dagboek?). Ik doe dit nu een dikke maand en het helpt me wel. Ook al zijn het hele korte dingen. Maximum één blaadje per dag, meestal minder. Maar zo stel ik mezelf wel in vraag en sta ik meer stil bij momenten waarop ik best trots mag zijn. Het is mijn kleine momentje van mindfullness en therapie van de dag.

En het gaf me inspiratie voor hier. Niet dat ik alles hier ga neerschrijven, maar ik was al even op zoek naar iets leuk om in het weekend te doen, zonder dat ik een uitgebreide post moet schrijven. Maar een hoogtepunt en laagtepunt van de week, samen met de leukste foto, dat moet me wel lukken. Vanaf zondag begin ik er aan. Nog meer motivatie dus om elke dag mijn dagboek boven te halen.