Die dinsdag

Vorig jaar na de aanslagen schreef ik er een week na het gebeuren over. Niet veel, want ik had het gevoel dat alles al gezegd was. Dat er misschien zelfs al te veel gezegd was. Ik had daar niet veel meer aan toe te voegen. De foto die er bij staat is van wat ik die 22e maart neerschreef aan het stadhuis van Antwerpen en op die manier had ik gezegd wat ik zeggen wou.

Vandaag is er weer heel veel te lezen over die dinsdag. Uiteraard is het belangrijk om dingen en mensen te herdenken. Maar verder sta ik eigenlijk nog amper stil bij de aanslagen. Ik heb me zeker ook niet bang laten maken door wat er gebeurd is. Ik heb dus niet het gevoel dat ik veranderd ben. Maar ik heb ook niet het gevoel dat onze maatschappij veranderd is. En dat is jammer. Ik maak natuurlijk deel uit van onze maatschappij en ik probeer wel te geloven dat liefde en positiviteit altijd overwint. Maar misschien moet ik harder mijn best doen om dat ook meer uit te dragen. Want we staan nog niet waar we moeten staan.

Dat besef kwam vanmorgen toen ik deze tekst las op de pagina van Ish. Want ook al sta ik er nog amper bij stil, andere mensen hebben duidelijk wel nog iets te zeggen een jaar later. Dus laat ik terug het woord aan zij die het beter kunnen zeggen dan ik:

Met pen en papier, met begrip en onbegrip
Met de herinnering van andermans pijn
Word ik herinnerd aan de mens die ik moet zijn.
Tijd lijmt geen breuken, tijd kan soms niet helen
Wat Tijd altijd schenkt is een kans om te vergeven.
Mekaar vergeven, mekaar begrijpen
mekaars warme handen vastnemen en lichtjes in knijpen.
De strijd leeft in ons allen verder, zonder schild of wapen
Maar daden die een ziel kunnen raken
Ons succes ligt in het verleggen van de grens
Tussen ik en jij
Tussen hij en zij
Tussen jullie en wij
Tussen angstig en vrij
We hadden 22 maart eeuwige liefde beloofd.
Waarom is die vlam dan al gedoofd?
Waarom kijken we neer op verzoening?
Waarom zien we nergens opportuniteit en overal bedreiging?
Verdeel en heers zijn de woorden van de vijand
Maar Verdeel en heers zijn de daden van een onzeker land.
Dat willen we niet zijn. Dit willen wij niet worden.
Wat we willen is zijn wat wij kunnen zijn.
Moedig in onze keuzes, liefdevol in ons zijn.

Ish Ait Hamou