Ik word er zo moe van om alles alleen te moeten doen. Om alleen voor het huishouden te zorgen, alleen te koken, alleen in te staan voor de boodschappen en de klusjes en alleen allerlei dagdagelijkse maar ook moeilijke keuzes maken. Soms zou het zo fijn zijn om thuis te komen bij iemand die daar wat mee kan helpen. Niet dat ik alles uit handen wil geven, maar gedeelde last is halve last.Het paradoxale is dat ik het ondertussen zo gewoon ben om alles alleen te moeten doen, dat ik er ook gewoon van uit ga dat ik het alleen moet doen en dat ik er zelfs niet over nadenk of vraag of anderen mij met iets kunnen helpen. En zo hou ik het systeem natuurlijk ook in stand.
Het vraagt behoorlijk wat energie, merk ik de laatste tijd. En dus ben ik het niet alleen figuurlijk moe, maar ben ik er ook letterlijk moe van. Niet alleen omdat ik veel dingen alleen moet doen, maar ook doordat mijn hoofd niet stil staat. Zou ik naar iets bepaald alleen gaan of zie ik dat toch niet zitten? Krijg ik alles rond? Wat kan ik wel en niet vragen aan anderen om mee te helpen? Ga ik ze niet te veel lastig vallen? Malen, malen, malen. Heel vermoeiend.
Een oplossing voor de paradox heb ik nog niet gevonden. Het is kwestie van een patroon te doorbreken. En laat dat nu net moeilijk zijn. Want weten dat hulp vragen helemaal ok is en dat niemand alles altijd alleen kan doen, is een goed begin. Maar dat ook doen, dat lukt me nog niet. Stap voor stap proberen dan maar.
levelieze.com 