Lieze checkt in #98

Een week die moeilijk begon maar waarin gelukkig de mist ook wel wat opklaarde. Zo gaat het leven nu eenmaal, met ups en downs. En soms zit ik heel diep, maar gelukkig weet ik nog hoe ik er uit moet klimmen, ook al val ik soms nog van de ladder.

Zondag deed ik eigenlijk niks. De gevoelens van de vorige dagen vroegen veel energie en dan heb ik geen zin om dingen te doen dus blijft het blij lezen, tv kijken en wat doelloos rondlopen. Gewoon even terugplooien op mezelf en op mijn plooi proberen te komen.

Een mens kan strijken natuurlijk maar een bepaalde periode uitstellen. Ik gebruikte lang de warmte als excuus om het niet te doen, maar nu de hitte eventjes wat ging liggen en de berg strijk echt te hoog werd, maakte ik er maandag maar eindelijk eens werk van. En dan voelt het toch wel goed om alles terug proper gestreken in de kast te zien liggen in plaats van te moeten denken of iets al gewassen was en in hoeverre ik dat ongestreken kon dragen.

Dinsdag viel de factuur voor mijn auto in de bus, voor het onderhoud dat ik overlaatst liet doen. Vroeger ging ik altijd naar de garage waar ik hem kocht, maar dat is toch behoorlijk duur en ik kreeg van een collega een tip voor iemand die in bijberoep werkt als garagist. Ik ben natuurlijk voor het steunen van kleine zelfstandigen en al zeker als de factuur dan de helft is van wat ik anders betaal.

Het WK zorgde dinsdag voor een kleine kater, want het was toch jammer dat we niet konden winnen van Frankrijk. De andere matchen van het toernooi heb ik amper gevolgd maar woensdag was ik toch benieuwd wat de Engelsen aan het uitsteken waren. En toen ik zag dat de Kroaten gelijk maakten ben ik toch blijven supporteren voor hen. Zo verdiend dat zij gewonnen hebben en ik duim voor hen straks.

Verjaardagen moeten gevierd worden en zeker als Niels Destadsbader in de buurt komt optreden toen de beste vriendin jarig was vorige donderdag. Het etentje vooraf viel een beetje tegen door het extreem lange wachten, maar bij Niels zat de sfeer er direct in.

Vrijdag opstaan om naar een vergadering in Brussel te gaan deed wel even pijn. Het was een hele dag praten over cijfers en nog niet heel ver geraken in wat we zouden willen, maar op het einde van de dag had ik met een collega wel een goed gesprek en dat kon ik deze week wel gebruiken. Ik kon dus met een vel beter gevoel het weekend ingaan.

En om dan op een voetbalhoogtepunt te eindigen: het was dan wel vanuit mijn eigen zetel in plaats van op een marktplein vol met mensen, maar de Rode Duivels toch nog een medaille zien pakken zaterdag was toch een fijn gevoel. Fijn om te zien hoe heel het land meeleefde met het WK dit jaar.