Mensen met een chronische ziekte gebruiken wel eens de lepeltheorie om uit te leggen hoe ze zich voelen. Dat ze aan het begin van de dag of de week heel goed moeten afwegen wat ze wel en niet doen omdat er maar energie is voor een klein stukje van de dingen die je zou willen doen. Dat ze weten dat als ze naar een feestje gaan, ze dat de komende dagen moeten bekopen met een paar dagen totaal uitgeput in bed bijvoorbeeld. En nu wil ik totaal niet doen alsof ik begrijp hoe het is om chronisch ziek te zijn, maar aan die lepeltheorie moest ik de afgelopen dagen wel denken.
Want ook ik heb soms wel eens het gevoel dat ik goed moet nadenken over wat ik doe, niet omdat ik daarna fysiek uitgeput ben, maar omdat het mentaal wel veel van me vraagt. Zo vind ik het heel fijn om onder de mensen te zijn, maar als dat tussen de gezinnen met kinderen is, dan blijft de confrontatie toch ook nog altijd groot. Het familiegeluk is hen gegund, maar ik zit tussen net dat wat ik zo mis in mijn leven. En ook al zegt niemand het hardop, in mijn hoofd voelt het wel eens alsof ik de vreemde eend in de bijt ben.
Afgelopen zaterdag was zo’n zalige dag in de zon, aan de zwemvijver, omringd door fijne mensen. Fijne mensen met hun partner en kindjes. En dan doe ik heel hard mijn best om te genieten. Om er gewoon bij te zijn zonder meer. Maar thuis wacht het zwarte gat. Niemand om aan te vertellen hoe de dag was of om herinneringen aan die dag mee op te halen later. En dat vraagt veel. Mentaal ben ik er al de hele week moe van. En soms vraag ik me dan af of ik wel moet blijven gaan. Of het al mijn lepels van de week waard is. Maar niet gaan lijkt geen optie, want dan zeg ik nee tegen het leven in plaats van volmondig ja. Ik wil alleen zo graag ja kunnen zeggen zonder het alleen te moeten doen.
levelieze.com 
Ik snap dat dat lastig is. Maar ik vind je dapper, want je sluit je niet op.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien moet je het inderdaad blijven doen, want misschien komt er ooit dat moment dat je vrede vindt in hoe jouw leven is. Kan je genieten van samen zijn met andere mensen en hun kinderen, en genieten van die kinderen. Maar kan je daarna thuiskomen en zie je dat niet als een zwart gat, maar als heerlijke rust en stilte. Kan je genieten van de oase die je voor jezelf gecreëerd hebt. Misschien. Ik denk maar.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap je helemaal, ik heb ook soms dat gevoel, al is er bij mij een andere invalshoek, zoals je wel weet. Maar me de vreemde eend in de bijt voelen tussen die zee van mensen met kinderen, dat herken ik helemaal. Het suckt.
LikeGeliked door 1 persoon
Au :( geen fijn gevoel… ik hoop dat je de moed blijft vinden om buiten te komen, ook al is het met een hoop gezinnetjes. Ik kan me totaal niet voorstellen wat dat is – ik ken om te beginnen niet zoveel mensen met kinderen, hoewel ze er in onze vriendenkring nu ook mee aan het beginnen zijn. Jouw tijd komt nog!!
LikeGeliked door 1 persoon