Mag het even?

Gisteren deelde ik op mijn Facebookpagina een artikel van Charlie Magazine over hoe we ons door social media laten leiden en jaloers worden op het mooie leventje van anderen. Het artikel werd geschreven door iemand die ook single is en deze woorden waren heel herkenbaar: “Zonder zielig te willen doen; ik had me mijn leven op deze leeftijd wel een tikje anders voorgesteld. Dan helpt het niet als ik weer overstelpt word met foto’s van koppels en gezinnetjes hashtag love hashtag mijn allesjes hashtag cosy hashtag samen kunnen we de wereld aan. Moet ik dan een foto posten van mezelf hashtag mijn niksjes of hashtag mijn kamerplantjes?”Ik had die passage er beter niet uitgehaald, want voor ik het wist, kreeg ik allemaal troostende reacties dat mijn tijd nog wel zou komen en dat ik zeker ook nog iemand zou vinden. Laat dat nu totaal niet de reden geweest zijn dat ik dit deelde, ik vond het gewoon een interessant en herkenbaar artikel. Ik liet het uiteraard passeren, want die reacties waren heel lief bedoeld. Andere reacties deden me echter wel wat meer stijgeren. Dingen als ‘triestig zijn gaat niet helpen’ en ‘je moest eens weten hoeveel mensen blij zouden zijn dat ze hebben wat jij hebt’. En toen dacht ik: MAG HET EVEN?

Mijn post was helemaal niet zo triestig bedoeld, maar zelfs als dat wel zo was, waarom mag dat dan niet? Waarom mag ik niet even triestig zijn en het jammer vinden dat ik nog geen gezin heb? En waarom zou ik dan ook nog even moeten stilstaan bij het feit dat er wel happy singles zijn, dus dat ik niet moet zagen? Is dat de volwassen versie van ‘je moet je groentjes opeten want in Afrika zijn er kindjes die sterven van de honger’?

Ik denk dan altijd aan bovenstaande quote die ik ooit op Pinterest tegenkwam. Uiteraard zijn er mensen die het slechter hebben dan ik. En ikzelf heb ik mijn leven ook al ergere dingen meegemaakt dan eventjes zonder lief zitten. Maar wil dat dan zeggen dat ik nooit meer ongelukkig mag zijn over iets? Dat ik eens niet eventjes het hoofd mag laten hangen en missen wat ik nog niet heb, omdat ik al een aantal dingen wel heb? Als we elkaar daar nu eens allemaal een beetje meer ruimte voor zouden laten. Want ik kom er wel, de ene dag met een lach, de andere met een traan. Maar dan is er tenminste balans.